Çocukken her şey daha güzeldi. Doksanları hatırlayanınız varsa ; oyunlar oynar, parka gider, bisiklete biner, saklambaç oynardık.Mahallede maç yapardık. Mahalle bakkalıyla arkadaş olurduk. Zamanın hiç bitmemesini isterdik. Biz, hep oyun oynayalım zaman şurada dursun… Vaktin nasıl geçtiğini hiç anlamazdık. Akşama doğru hava kararınca evlere dağılırdık. Evde de sevdiğimiz çizgi filmin ne zaman başlayacağını merak ederdik. Bir başlasa da izlesek. Televizyonda” Pokemon” falan vardı. Teknoloji bu kadar gelişmemişti tabi o zamanlar. Tabletler ortada yoktu. Ama atariler vardı günümüzün playstationsları.
Şimdi ise değişen çağ ve teknoloji çocukları da değiştirdi. Oyunların çözünürlükleri nitelikleri arttı. Bilgisayarlar, tabletler çocukların mutluluk aracı oldu. Daha çok zaman geçirmeye başladılar. Mutluluğu oyunların içindeki karakterler de bulmaya başladılar. Oyunların içine hapsoldular. Bilgisayarlar, tabletler başka oyalanacak bir şey bırakmadı. Geçmişte bu kadar bilinirliği olmasına yarayan iletişim ağı yoktu. Bi televizyon ve bilgisayar vardı. Şimdi ise tabletler, telefonlar, bilgisayarlar gibi bir çok seçenekleri var. Geçmişle günümüz arasındaki farklılıklar elbette oldu olacak. Dünya bir şekilde değişmeye devam edecek. Benim bu bahsettiklerimi yirmi otuz yıl sonra şuan ki nesil anlatacak. Kendi bakış açısından.
