İnsan dışa döndükçe çevresindeki yakınlığı hisseder. Bu bir tercih değil tamamıyla bir ihtiyaçtır. Nitekim onca insan içe kapanık olmasını bir sorun olarak dahi görmeden yaşamını devam ettirir hatta sonlandırır. Ancak öngörülmesi gereken nokta insanın doğal tabiatının sosyal bir varlık olduğudur. İnsan konuştukça açılır ve açıldıkça özüne yaklaşır, özünü yansıtır. Bu durum gümüş nitratla renklendirilmiş ısıya maruz kaldığında oksitlenen malzemeden yapılmış kupalara benzer. Kişi sosyalleşerek içini ısıtır ve içi ısındıkça dışı şeffaflık kazanır. Fakat her daim değişmeyen kural burada da karşımıza çıkar, konuşmak susturulmayı gerektiğinde içinde barındırdığı faydayı kaybeder. Hal böyle olunca bahsini ettiğimiz tüm güzellikler bir anda çevresindekilere rahatsızlık veren geveze bir insan tanımından ibaret olur. Yerinde, gereğince ve gerektiğinde konuşma hayat kurtarırken bu dengeden uzaklaşmak hayatı zorlaştırır.
