Öncelikle dil’ in tanımını yapmakla başlayalım yazımıza:
Dil; milli hafızanın, milli hatıraların, duyguların ve düşüncelerin, maddi ve manevi değerlerin, bütün buluş ve yaratılmışların ortak hazinesidir. Millet denilen insan topluluğunun en önemli sosyal varlığıdır. Kültürün ise ilk ve temel unsurudur. Kültür varlığını nesilden nesile aktarımı borçludur. Kültürün nesilden nesile geçmesi eğitim ve öğretim yolu ile olur. Bu yüzdendir ki kültürün eseri, eğitim ve öğretim kültürün hayat şartıdır. Dolayısıyla eğitim ve öğretimin esas görevi kültürün aktarımını ve devamını sağlamaktır.
Bir milletin fertleri arasındaki, ortak dygu ve düşünce akımı dille kurulabilmektedir bu yüzden bu akım dünden bugüne bugünden yarına dille aktarılmaktadır. Bundan dolayı dil, aynı zamanda bir kültür aktarıcısı, bir kültür taşıyıcısıdır. Bir milletin; tarihi, coğrafyası, değer ölçüleri, folkloru, müziği, edebiyatı, ilmi, dünya görüşü ve millet olmayı gerçekleştiren her türlü ortak değerleri yüzyılların süzgecinden süzüle süzüle, kelimelerde, deyimlerde sembolleşerek hep dil hazinesine atılmakta özünü orada saklamaktadır.
Gelenek ve görenekler, dünya görüşü, din, sanat, tarih, vb.. unsurlar dil sayesinde nesilden nesile aktarılır. Bütün bu unsurlatın teşekkül edebilmesi için; insanların düşüncelerini dil ile birlikte birbirlerine aktarması gerekir. Milletler, duygu ve düşüncelerini yazıya geçirince daha sağlam bir birlik meydana geliyor. Çünkü, yazı sayesinde bundan bin iki yüz yıl önce Göktürklerin varlığı, meseleleri, duygu ve düşünceleri hakkında bilgi edinebiliyoruz. Destanlar da bu durumun (toplum hayatını derinden etkilemiş, şahıs ve olayların efsaneleşerek) günümüze kadar uzanmış canlı örnekleridir. Sonuç olarak diyebiliriz ki kültürün nesilden nesile aktarılması, diğer milletlere tesir etmesi, yaşama ve gelişmesi dil sayesinde mümkün olabilmiştir. Milleti meydana getiren unsurların başında gelen dil, aynı zamanda kültürün oluşmasında ve yaşamasında en büyük görevi üstlenmiştir.
