Depremin içinde bir umut

Her şey normal giderken birden bir sarsıntıyla sallanacak yer. Paniğe bürünüp ne olduğunu anlamakla meşgul olacaksın ama sen olayın farkına varana kadar çoktan duvarlar üstüne yığılacak. Ağlayacaksın ölüm korkusu gelecek belkide aklına daha çok korkacaksın. Çocuğun için ayrı endişeleneceksin. – hadi ben dayanırım diyeceksin “O nasıl dayanabilir mi? diye düşüneceksin. Saatler geçecek dışarda “kimse var mı” diye sesler yükselecek. İlk başta anlamayacaksın ne olduğunu çünkü vakit geçtikçe bilincinin yerinde olup olmadığını anlamayacaksın. İstemsiz ses vereceksin dışarıya çalışanlar seni duymasını sağlayacaksın. “Ben iyim çocuğumu kurtarın” diyeceksin çünkü anne olmak; “kendi canından çok canının canını düşünmektir” diyeceksin.Kurtarma ekibi bu ses üzerine o bölgeye yoğunlaşacak ve bir el görünecek yığılmış betonlar arasından o mucizevi bir ses duyulacak “ben burdayım” diye o an tüm dünyalar senin olmuş olacak ve sana dönüp çocuğunu kurtardık biraz daha dayan diyecekler. Derin bir oh çekeceksin “Çok Şükür” diyeceksin. Sonra birden bir şey olacak sen gözlerini kapatacaksın ve artık ses gelmeyecek.Çocuğun çıkacak “anne” diye seslenecek. O an sadece boğazımız düğümlenecek “annen öldü değil de melek oldu” diyeceğiz. Belki bir canın gitti ama canının canı seni ve o güne her zaman gururla anlatacak. Her şeye rağmen Hoş Geldin Umut!