Depreme / En Acı Sessizlik

BÖYLE HAYAL ETMEMİŞTİK:

Biliyorum, kimse böyle olsun istemedi, böyle hayal etmedi sömestrı. Öğrenciler şimdiden ikinci dönem planı yapmaya, veliler ise yaza nasıl çıkacaklarını düşünmeye başlamıştı, kıymetli öğretmenlerimiz kendilerine yeni donanımlar katarak gelecekti yeniden karşımıza ikinci dönem, her şeye tıpkı eskisi gibi devam edecektik, çalışanlar işlerinde, çocuklar parklarında olacak, yemek ve alışveriş kuyrukları ülkenin her yanını saracak, yazlık giysiler ve araçlar bu mevsimde daha ucuza geldiğinden, insanlar şimdiden tatil planı yapmaya başlayacaktı. Evet, halen daha başlayabiliriz, istesek görmezden gelip, göz ardı edebiliriz, daha önce yaptığımız gibi, yanan yangınlara bir damla su dökmediğimiz gibi, yine hayatımızın başrolü olmaya devam edebiliriz, ne de olsa ateş, düştüğü yeri yakar yalnızca, vefasız olmanın bir bedeli yok nasılsa.

Bedavadan bütün vicdanımızı çöpe atıp, kendimizi o insanların yerine koymayıp, hayatımıza yine gülerek, eğlenerek, kaldığımız yerden devam edebiliriz.

Böyle yaparsak neyi kaybederiz ki?

İNSANLIĞIMIZI:

Hayvanlar da merhametlidir ama onlar doğası gereği, insanı insan yapan elbette düşünme yeteneğidir empatiden ziyade, o yüzden düşünmeliyiz durumun normallikten ne denli uzak olduğunu, günlerdir midemizi bir yaradan hallice hatta direkt olarak alev gibi kasıp kavuran bu durum, sizce ne kadar normal?

Yıllardır yapılmamakta olan denetim ve eksik malzemeye sahip yapılar ortada, buna sesimizi çıkardığımız zaman ise yer yer cahil, yer yer vefasız ilan edilip, bize verilen yol ve binaların kıymetini bilmemek, yokluğun farkında olmamak ile suçlanıyoruz z kuşağı olarak.

Sebebini biliyorduk, bir gün böyle bir felaketin yaşanacağı yıllar öncesinden belliydi keza. Hep söyledik, yeteri kadar çok ama yeteri kadar iyi değil diye yeni kentleşmeler. Susturulduk gerek içimizden gelenler gerekse dışarıdaki halk veyahut medyanın ta kendisi tarafından. Susturulmaya da devam edeceğiz şayet bazı şeyler değişmediği sürece.

TARİFSİZ:

Bir böceğe zarar vermemiş insanların yüzlerine yerleşti şimdi ölümün donuk ifadesi, hayatları boyunca etrafa neşe saçanlar anladı ölümün ne kadar anlık bir mesele olduğunu. Bir şeyler sahiden değişti bilmiyorum farkında mısınız? Ya da tarif edebiliyor musunuz bu duyguları, insanın canı öyle çok acıyor ve meraktan eli, ayağı, yüreği titriyor ki tam olarak nasıl hissettiğinin bile farkına varamıyor inanın bana, ben yalnızca dışarıdan, kendimi onlar yerine koyarak durumu çok ufak bir ölçüde ve sözde anlayabilirim.

Yaşamadan anlamamıza imkân yok ve imkân demişken, keşke daha fazlası gelebilse elimizden. Bir daha böyle kayıplar vermesek, önlemleri geç olmadan alsak ve yapıları tazelesek.

On gündür duvarları izliyorum biliyor musunuz, her an bertaraf olabilirler diye, korkuyorum, küçük kardeşimi seyrediyorum ki onun yüzündeki o masumiyet beni biraz olsun bağlıyor yeniden hayata.

Kendimi geçtim de ya ona bir şey olursa?

Yolun henüz çok başında, gözleri ışıl saçıyor benim bebeğimin.

PLANLAR İPTAL:

İnsanlık tarihi boyunca “Plan” dediğimiz geleceğe yönelik eylem düşüncesi ve hazırlığı, öyle çok yapılmıştır ki bu planların yalnızca ufak bir kısmı gerçekleşmiştir.

Depremin açtığı maddi hasarlar ise manevi planların ve ruhsal yaralanmanın yanından bile geçemez, para dediğimiz şeyi yerine koymak hep mümkün olduğu gibi yine olacaktır lakin zamanı ve düşünceyi yerine koymayız. Vefat edenler adına canımı en çok yakan şey ise kesinlikle yarım kalan hayatları boyunca kurdukları hayaller, yaptıkları planlar, insanın önemli bir varlık olması bir yana dursun, böyle kolayca harcana bilir, gözden çıkarılmaya müsait olarak lanse edilmesi, ölümlerde sayı artışlarının dolar kurundan hallice anons edilmesi kalbimi sıkıştırmaya yetiyor, geçip giden hayatları saymak, bir milletin en acı döneminde çaresizce yapmak durumunda kaldığı eylem, üstelik hiç planda yokken.

Düşünüyorum da o hayatların hepsi, bir şekilde kurtarılabilseydi, ilerleyen yıllarda ne denli projeler ile karşımıza çıkacak ve insanların hayatlarına dokunacaklardı acaba?

Birkaç Nobel ve spor ödülü kaybetmiş olabiliriz, yeni aktör adaylarımız artık toprak altında, benzersiz tarifler yapacak olan aşçılarımız alametifarikalarını öteki tarafta servis edecekler, ufacık miniklerimiz Cennette oyunlar oynayacak, yaşlı ninelerimiz denize karşı oturup yine kuşlara simitler atacak, gençler mi? Onlar zaten lise hayatlarını sırf bir sınav uğruna tam olarak hakkını veremeden geçirmişti, bari orada rahat imkanlara sahip olsunlar. Güzelim fidanlar.

Hiçbir planı çok sonrasına yapmamak gerekmiş onu anladım, her an yıkılıp, bizi de koparabilirler adına dünya denen üç günlük mücadeleden.

UNUTULMAYACAK:

Yıllar geçse de unutulmayacak olan bir felakete canlı tanıklık ettik, gerek yaşayan gerek seyirci kalan tüm insanlar artık kalplerinde bir sızıyla yaşayacak, hayatları boyunca bunu bir daha unutamayacak zira unutmak, mümkünatı yalnızca bir hastalık eşliğinde mümkün olan bir kavramdır, kaba hatları gitse dahi o günlerin izlerini ömründe yaşatır. Her yeni yaşanmışlık, insana biraz daha kendisinden katarak onu son haline hazırlar.

Elim kalem tutamadı bu felaketin ardından, bir süre kabuğuma çekilip uzaklaşmayı seçtim, hiç böyle yanmamıştı canım biliyor musunuz, istemiyordum böyle olmasını, küs yatmamamız gerekiyormuş dostlarımızla, yarının garantisi yokken bu öfke, ego niye? Affı olmayan ayıplar yapılmadığı sürece tüm kırgınlıklar bir makasın iki yarısından farksız, tek bir hamle, cümle ile makası sonuna kadar kapatmaksa sadece anlık bir mesele.

İyi davranın sevdiklerinize, kimseyle kırgın gitmeyin bu mücadeleden, hep iyilikler biriktirin hayatta, yardımları yalnızca gerektiğinde değil, gönlünüzden geldiği anda yapın. Kaçmayın kavgalardan, savaşmayı bırakmayın, kaybettiklerimizin adına siz yaşayın hayatı. İkinci bir şans mutlaka vardır şayet sizin ışığınız, sönene, söndürülene kadar.