Her gün aynı duvar. Her gün aynı tavan aynı oda aynı insanlar. Sıkıldım. Kafayı yiyecek gibi oluyorum bazen. Öyle herkesin yaptığı gibi krizi fırsata da çeviremedim. Çünkü online eğitilmeye çalışıyorum. 2 koca dönem tamamladım. Tam bir yılı evde geçirmiş olmamıza, 1 yıldır okula gitmiyor olmamıza bir şey kalmadı. Hayatta her şeyin değerini anladık eyvallah ama bıktık. Gerçekten kendimi o kadar kötü hissediyorum ki. Yapabileceklerimin bu kadar sınırlı olması. Uğraşacak aktivitenin bu kadar az olması beni delirtiyor. Hiçbir şey yapmak istemiyorum ama onu bile beceremiyorum. Hiçbir şey yapmamak da mümkün değil. Bir şeyler üretmek bizim hayattaki gerçek amacımız. Ona bile ulaşamıyorum.
bİRAZ DERT YANDIM içim soğudu. bunların okunmasına ve birilerinin bana destek vermesinne cidden ihtiyacım var. Ancsk kelime sınırını bile dolduramadım henüz. Yani dertlerim bile yeterli değil anlatmaya. Zaten kırılmış bir kız olarak delirmenin sınırlarındayım. Herkesin itip kaktığı. Kimsenin kırmaktan çekinmediği bir insanım işte. Kırık cam teorisi tam benim için yazılmış gibi. İnsanların kırmaktan çekinmediği az sayıda camım kaldı. Onlar da bir bir elimden gidiyor. Yokoluyor gibi hissediyorum ama sanki onu bile beceremiyorum. Yazmayı bile beceremediğim gibi…
