İnsanların bir kahve kadar mutlu etmediğini anladığım gün değişti düşüncelerim.. Kahvemi yudumladığımda aldığım hazzı, enerjiyi hiç bir insandan alamadım bugüne kadar. Aldım sandığım an yanıldım. Bir kahveden başkası mutlu edemezmiş bunu çok iyi anladım..Susmak, savaşmamak da bazen bir taktikmiş..Akışına bırakmak bir stratejiymiş aslında.. Akışına bırakırken de bir kahve içmek..Her zaman doğru bildiğimi yaptım veya söyledim. Olmadığım bir insan gibi görünmedim neysem o oldum. Evet yaralandım hırpalandım ama bu doğrumdan asla vazgeçmedim.
Vazgeçirmeye çalıştılar çoğu kez. Dur! dedim.. Ben bu doğrumdan vazgeçmeyim ama sende olma hayatımda..Bence hepimizin yapması gerekende bu olmalı. Polyannacılık oynamak da güzeldir elbet ama bir yere kadar.. Hayatın içindeki benliğimizi kaybetmeden doğrularımızla yaşayalım biraz da. Belki daha samimi oluruz birbirimize..Herşeyi ben yaparımcı olmakta yoruyor. Kontrolu elden bırakmamaya çalışmak.. Bensiz de bu işler yürür mü? Diye sormak lazım. Bunu sorduğumuz an başlıyor aslında değişim.. Güzel günlere adım atmak için, bazen kişiliğimize, kimliğimize ufak dokunuşlar yapmak gerek..Bazen sessiz bir köşede kahve yudumlamak gerek..Bazen kenara çekilip izlemek gerek..
