İnsan çok sevince mi daha çok üzülür çok sevilince mi? Hangisi daha çok acıtır canını, hangisi kor bir alev gibi yakar yüreğini? İnsan hep çok sevilmek ister hep daha fazla… Ama hic canı yansın istemez, can yakar ama canı yansın istemez. Kırılır ama kırdığını farketmez sanarki hep kendi kırılıyor.
Öyle düşmüştürki kendi derdine karşısındakini düşünmez tek derdi güvendir güvenemez kimseye, inanamaz. Sevmek ister ve severde insanoğlu çok sever ne sevmeye doyabilir ne de sevilmeye. Hep daha fazlasını ister daha fazla ilgi daha fazla sevgi yetmez asla.
O insanoğlundan biride benim seversem çok severim, sevmezsem kalbimi tamamen kapatırım. Perde iner gözüme kimseyi görmez eğer görürse birini kalbim kaldırır kepenklerini tutamaz kendini. İnanmak ister onu hep çok seveceğine, zaten benim gibiler herkese açmaz kalbini gerçekten ya çok sever ya da hiç sevmez. Eğer karşılık bulursa ne güzel bulamazsa vay haline öyle içine atar yüreği yanar kalbi kavrulurda yazıya vurur kendini.
Açtım kalbimi birine kaldırdım kepenklerini kalbimin, kaldırdim perdeleri gözümden. Ben insanoğlu, sevdim işte bir insanoğlunu. Hep benimle olsun istedim tutuldum, hayatından hiç kimse geçmemis olsun istedim,bunu dert edindim kendime, sinirlensin bağırsın çağırsın ama yine son geleceği yer ben olayım istedim, sinirinin nedeni ben olsamda olmasamda bana gelsin istedim. Hep benimle olsun istedim ama gönül bu işte seçemiyor kime konacağını gidip en uzaktakine konup insanı hasrette bırakadabiliyor. En üzgün anlarında ben yanında olayım istedim ben uzsemde benim omzumda ağlasın istedim. Kısacası hep istedim, istiyorum. Gözüm hep telefonda aklım hep onda.
