Tanrı çocuklarını görmezden gelmeye başlamıştı. Bu kadar neye kızmış olabilirdi ki acaba?
Aslında, yaşam denen sihirli ve sirk havasındaki yere gelirken benim haberim yoktu. Oysa ki; hepimizin şefkate ihtiyacı vardı. Şefkat duygusundan eksik kalmış, ortalıklar da başıboş gezinen çocukların avazı çıktığı kadar bağıran gelecekte ki yalnızlığını geçireceği çocuk parkı gibi olmuştu dünya…
Biz, çok gülüp az mutlu olanlara sokak çocukları dedik. Bu kadar mutlu etmeyen gülmelerin son kullanma tarihi geçtiği için miydi? Etkisini mi kaybetmişti. Gülmek son kullanma tarihi olan bir eylem miydi? Anını kaçırdıysan mutlu etmez miydi? Mutlu olmak için de gülmek şart mıydı?
