Bazı çocuklar vardır hiç bilir misiniz?
Aile sevgisinden mahrum bırakılmış. Hatta ailesi onu terk etmiş çocuklar. Onlar işte neden hep terk ediliyor? Neden aileleri sevmiyor? Neden doğurup yetiştirme yurtlarına bırakıyorlar. Onlar kendi kanından, canından ve onları sadece terk ediyorlar. Neden?
Bunun bir açıklaması olmalı ama onlar bunu bile yapmıyorlar. Onlara sorduğumuzda “ neden bıraktınız?” dediğimizde sadece “ bırakmak zorundaydım” sadece bunu diyorlar sizce bu normal mi? Bence değil. Bir çocuk ya hiç annesiz babasız bırakılır mı? He Allah’ın aldığı cana bir sözümüz yok haşa ama onlar hayatta ve hayatlarına kaldığı yerden devam ediyorlar aynı hayatında bir şey olmamış gibi. Ben bu ailelerden nefret ediyorum hatta onlara aile bile denmez.
Hani size çocuklar neden yıldızlara bakarak hayal kurarlar demiştim ya işte bu yüzden o çocuklar ailelerinin yüzlerini ya da kokularını bilmiyorlar bu yüzden de yıldızlara bakarak hayaller kuruyor.
Ne kadar acımasız dimi?
Çocuklara karşı zaafım olduğundan dolayı şu yaşta evlat edinmeyi bile planlıyorum biliyor musunuz? Bir çocuk sevilmez mi hiç? Hele size “anne!” diye seslenmesi. O kadar güzel bir duygu ki. Bu anlatılmaz yaşanır. Hayalleri ne kadar muhteşemse gerçeğini siz düşünün. İlla kendi kanınızdan, canınızdan olacak diye bir şey yok bu hayatta. Gerçek anne aslında o küçücük çocuğu güzel bir şekilde yetiştirmekten geliyor. Gerçek anne, kalpten ona olan sevgisini belli edendir. Gerçek anne, evlatlarının mutlu olması için elinden geleni ardına koyandır.
Siz siz olun hiçbir çocuğu ailesiz bırakmayın ister kendi canınızdan olsun ister kan bağıyla değil can bağıyla bağlı olun. Sizler çocukları terk etmezseniz onlar size daha çok bağlanır. Siz onları küçük bir mutluluğunuzla mutlu edin onlar size hayatı mutlu etsin. Siz her şeyi yapar ve çocukları yalnız bırakmazsanız sizden iyi bir aile ya da anne, baba yoktur.
