İnsan olmak mutlu olmaya çalışmaktır bir yerde de ve öyle bir şeydir ki insanken mutlu olmaya çalışmak korkularla büyütür sizi ,korkularla beslenir. Kendini bu korkulardan çekip çıkaran insan sayısı çok azdır -o da belki tam değildir-hatta hala korkulardan kaçıyorlardır. Ama onlar en azından kaçma cesareti gösteriyorlar. Peki siz? Hala yanında,içinde,etrafında olduğunuz mutsuzluğun kurbanısınız,peki neden?Neden enerjinizi düşüren işinizden, ruhunuzu anlamayan eşinizden, dost gibi görünenlerden, kabuklarınızın içine saklanmaktan vazgeçmiyorsunuz?
Kaderimizde var deyip yaşıyorsunuz yaşamamanız gereken hayatı , ki bu hayat sizin bile değilken.Düzeniniz bozulmasın, sizi seven sizle kalsın istiyorsunuz -ne kadar size bir şey katmasa da- . İşinizde devam edin istiyorsunuz içine ruhunuzu koyamadığınız o işinizde, iyiliğinizi istemeyen insanlara güle güle dercesine el sallamaktansa sahte gülücükler saçmak daha basitinze kaçıyor çünkü korkaksınız. Siz hayatınızın alt üst olacağından korkuyorsunuz ama ne demiş usta “Hayatının altının üstünden iyi olmayacağını nereden biliyorsun?”.
Evet biliyorum neden bu kadar öfkeli olduğumu soruyorsunuz, duyuyorum. Öfkeliyim çünkü hakkettiğiniz hayat için .çaba bile göstermiyorsunuz, öfkeliyim çünkü çaba göstermezken bile şikayet edebiliyorsunuz , öfkeliyim çünkü farkındayken bile görmezden geliyorsunuz.Gerçekten soruyorum, neden? Korkmayın;hata yapmaktan, yenilikten, deneyimden, kabuklarınızı atmaktan. Cesaretsiz değilsiniz, cesaret sizsiniz.
