Notaların her vuruşunda kaçtım kafamın içindeki canavardan. Ritim bozuldu, sendeledim. Yakalandım, kendi yarattığım canavara. Kararttım gözümü artık..
Herkes dünya ile iletişimini koparmış olarak yaşayıp sanal dünya ile eğlenirken ben kenarda oturup kedi sevenlerdendim. Bana inansaydın, seni kedilerden daha çok sevebilirdim. Ne sen bana inandın, ne ben kedileri senden çok sevebildim.
Hayatım hep ikilemler arasında kaybolan ihtimaller gibiydi. Ya vardım var olduğum kadarıyla ya da yoktum tüm benliğimle. Ya mutluluğun hayali ile mutlu oluyordum ya hüznün verdiği acı ile hissetmenin güzelliğini yaşıyordum.
Ne zamana kadar saydam olmaya devam edebilirim ki.. Sevilmekten de sevmekten de korkan, nefret edilmekten de etmekten de korkan biri olmaya ne kadar devam edebilirim.
Kendini tanımayan, ne gerekirse onu yapmaya çalışarak hayatına devam eden biri olamam. Daha ben kendimi tanımıyorken başkasının beni tanıdığına nasıl inanabilirim.
Farkında değil misin, Lavinia.. Tükeniyorsun. Fedakarlık yaparken, hayatındaki herkesi dünyanın merkezi yaparken daha ne kadar kendinden eksiltebilirsin. Yorulduğun halde pes etmiyor oluşun bazen beni benden alıyor biliyor musun.. Sevilmesen de, aldatılsan da, yıkılsan da.. Başına ne gelirse gelsin sevmekten, sevilmekten ve aşktan kaçmayışın, pes etmeyişin beni sana hayran bırakıyor.
Oysa hayatında ne kadar eksik var. Kendinde ne kadar eksik var. Her seferinde kendini bırakıp, kendinden başkalarına eklemene hayranım. Ben.. Ben kendime hayranım.
Son defa sev, son defa al nefesini derin derin, son defa bak gökyüzüne uzun uzun.. Çünkü büyüdükçe fark edeceksin ki yaşamayı bırakıyorsun. Hiç gördün mü 35 yaşında telaş içindeki birinin durup bir an olsun gökyüzünü izlediğini.. Robotlaşacaksın.
Gözlerinin içine iyi bak aynada. Bir daha göremeyeceksin o parıltıyı. Gördüğün zaman ise ya yanında annen olacak ya da bir kedi.. Bekleme sakın bir insan sayesinde yakalayabilmeyi o tatlı sevinci.
Umutlanma. Umudun olsun tabii ama çıtayı yüksek tutma. Çünkü sende en az benim kadar biliyorsun ki, gün geçtikçe ve hatta saatler tükendikçe gözünün önünde kaybedeceksin içindeki sevinci.
Kendi değerini kaybetme. Umudunu da öyle. Varsın acısın canın, demek hala insansın.
