Selam! Ben geldim. Bu yazıda size büyük olmanın ne kadar zor olduğunu anlatmak istedim. Ailenin en büyüğü benim maalesef ve bu durumlar başıma çok geliyor sizinde başınıza geldiğini düşündüğüm için bu yazıyı yazmak istedim. (Gelmiyorsa çok iyi) Mesela kardeşinizin yaptığı hareketlerden genellikle siz sorumlu olursunuz mesela kardeşiniz kötü bir kelime mi etti anne babanız şunu der: Kardeşin seni örnek alıyor çok kötü örnek oluyorsun ona gibi şeyler duyarsınız. Ya da onun yaptığı hareketler normal fakat sen yapınca yapma etme oluyor. Hadi bunuda geçelim nasıl olsa o küçük ne yaparsa yapsın. Sen bu durumdan rahatsız olduğunu baban ve annene anlatsan şöyle der: O küçük olduğu için daha çok seviliyor sen büyüksün abartma her şeyi gibi şeyler ve daha fazlası. Hiçbir zaman sizin üzüldüğünüzü düşünmezler. Tamam buraya kadar anlıyorum fakat bazen anlamak yetmiyor hissetmek lazım. Senin de onların bir çocuğu olduğunu unutuyorlar hatırlatmak istesen dışlanmaktan korkuyorsun ve sessizce odana çekiliyorsun. Yanlış anlamayın bunlar piskolojik bir hastalık belirtileri değil kalpteki boşluk hissidir. O boşluk bazen hiç dolmuyor ya da dolmaya çalışsada geri bozuluyor. Oysaki orayı doldurmak basit. Sevgi!
Ama şöyle bir şeyde var benim istediklerimi de alırlar yani almamazlık yapmazlar fakat büyüklere daha çok yükleniyorlar. Bu kesin!
Neyse canlarım çokta takmayın hayatı bazen kalp kırıklıkları o kadar çok olurki kalpteki yarayı bile sarmaya yeter fakat tam olarak sarılmaz her zaman bir boşluk vardır. Kalbi dolduran şeyleride söyliyim: AŞK, AİLE SEVGİSİ VE NEFRET.(Böyle olmasa bile ben böyle düşünüyorum)
Neyse yazımızı bitirelim. Bu yazıda eksik veya yanlış bulduğunuz şeyleri yorumlara yazmayı ve yazımı beğenmeyi unutmayın. Hoşçakalın ,sağlıcakla kalın!
