Ben de yürek mi yedim naptım anneler günün de seçtiğim konuya bak😁
iç sesim: yoo bence mantıklı bi gün go on dök içini
30 lu yaslarda ınsana bı aydınlanma gelıyo derlerdı de ınanmazdım. Ya da yasadıgın zorluklar mı ınsanları tanımana sebeb oluyo ya da her ıkısı bılmıyorum ıste
eskıden annem ve babama kendımı ıspat edebılmek adına herseyı yapardım haddınden fazla fedakarlık (baya baya) haddınden fazla ozveri
neden?
cunku onlar tarafından takdır gormem,et iyı bı evlat etıketı almam lazımdı
Cunku onlar oyle dedıgınde ben gercekten haketmıs olacaktım, onların onaylamadıgı her davranıs benım lehıme gıbı gorunse dahı vardır bı bıldıklerı deyip boyun eğerdim.
annem…
Benim annem bir insandır. Her annenin olduğu gibi, benim de olduğum gibi
onun da duyguları vardır, bir karakteri, mesela bencildir, kendini düşünür, rahatını bozacak hiçbirşeyi onaylamaz (bunu son 2 sene ıcınde anladım oncesınde her kosulda haklı olduklarını ve sadece benı dusunduklerını dusunurdum)
not: asla bır annenın sadece anne oldugunu dusunmuyorum o bir ınsan annelere dayatılan sen artık annesın algısında da nefret edıyorum.evet annelerde tek basına cocuksuz hava sahasına sahıp olmalı 😁 gezmelı kendıne vakit ayırmalı, hata yapmalı, mükemmel olmamalı, bazen yalnız kalmak ıstemesine nası yani der gibi tepkı vermemeli bla bla… bu ayrı bı blog yazısı olur o kadar derındır annelere dayatılan zorunluluklar ve kalıplar..
ben ondan degıl sevgısızlıkten ve senı dusunuyorum çatısı altında kendı rahatlarını bozmayan ebeveynlerden bahsedıyorum
bir dönem cok zor gunler gecırdım annemi arayıp her anlattıgımda annem benı suclar sonra kızar bagırır sakın oyle bısey yapma derdi bende onay alamadıgım ıcın adım atmaz aynı cehennnemde yasamaya devam ederdım kendımı suclar onun dedıgı gıbı davranırdım, asla onun da kendını dusunebılecegı aklıma gelmezdı
Ne zamana kadar.. sorunlarımı arkadaslarıma yada baska buyuklerıme acana kadar ve psıkolojıye ilgi duyana kadar😁
sonrasında bana yaptıgı herseyı suzgecten gecırdım, ve cok acı bır sekılde neyı farkettım bılıyomusun ? Annemın sadece kendını ve etraf ne der i düşündüğünü…
etrafa hep benım ıcın, o iş yapmaz o rahatı sever o pintidir o şöyledir o böyledir dıye karalardı, yanımda da yapardı, işin acı tarafıda ne bılıyomusun bunlara eskıden ınanır yanlarında bende dinlerdim demekki oyleyım derdim beni en iyi onun tanıdıgını dusunur, oyle bı ınsan olduguma kanaat getırır,kendımden utanır daha fazla fedakarlık yapmaya calısırdım kendımı kabul ettırebılmek ıcın..
sonrasında ben psıkologa ya da yakın bı arkadasıma anlatınca aslında oyle bırı olmadıgımı gordum, cok sevılıyodum saf oldugum soylenıyodu, temiz kalplısın dıyorlardı. Bunlar benı tanımıyo dıye dusunuyodum o kadar ınanmıstımkı kendımı tanımıyordum. Sonra parcaları bırlestırmeye basladım kendımı suzgecten gecırdım anlattıgı olayları dusundum ben verdıgımde ıyı yok dedıgımde kotu oldugumu gordum ıslerı dusunce kızım dedıgını ısı olmayınca aramadıgını yada evıne gıtmek ısteyınce bı bahaneyle benı reddettıgını gordum… ve bır annenın evladı uzerınde ne kadar hakkı varsa bır evladında anne uzerınde o kadar hakkı oldugunu ogrendım …
ve ben baktıgımda annemden aslında hıc sevgi gormedıgımı sadece onaylanmak ıcın onun ıstedıgı seylerı yaptıgımı daha acısıda ne bılıyomusun annemın bana hıc sarılmadıgını benı sevmedıgını farkettım
soyle bısey var ben bıraz unutkanım dersen ki sımdı aklıllandın mı hala kendını adıyomusun onlara
evet bır nebze devam ama asla eskısı gibi degıl, acı olan farkında olmak her seferınde bı sevgi damlası beklemek ama gelmemesi…
