Küçük bir kız çocuğu yaşarmış. Her gün pencereden bulutları seyredermiş. Bulutlara bakarak hep hayal kurarmış. Bir gün onlara dokunacağını,sarılacagını hayal edermiş. Her gün içinden onlarla konuşur sohbet edermiş. Yine bir gün bulutlarla konuşurken ailesi gelmiş ve ona kızmışlar. Perdeleri kapatıp bulutlara bakmasına engel olmuşlar. Günlerce bu şekilde her yer kapalı kalmış.
Bir gün babası işe giderken kapıyı açık unutmuş. Küçük kız hemen kapıdan çıkıp bulutlara koşmuş. Koştukça onlar da uzaklaşıyormuş. En son yere düşmüş ve ağlamaya başlamış. Sonra annesi evde olmadığı fark edip onu bulmuş. Yanına gelip yine kızmış. Onu eve götürmüş. Küçük kız günlerde yemek yememiş kimseyle konuşmamış. Bulutların ona küsüp ondan kaçtığını düşünmüş. Artık sadece uyuyormuş. İçinde umut kalmamış artık. Onun bu durumunu fark eden ailesi çok üzülmüş ve perdeleri tekrar açmış. Ama küçük kız artık bulutlara bakmıyormuş. Çünkü onları yalnız bıraktığını düşünüyormuş. Kendini suçluyormuş.
Bir gün evde otururken havanın sisli olduğunu fark etmiş. Sonra sevinçle bulutların geldiğini düşünmüş ve çok mutlu olmuş. Hemen koşarak dışarı çıkıp onlara sarılmaya çalışmış. Artık onlar her yerde olduğundan çok sevinmiş. Onlarla konuşup dertleşmiş. Akşama kadar dışarda kalmış. Sonra ailesi onu tekrar eve götürmeye çalışmışlar. Ama o gitmek istememiş çok direnmiş en son bayılmış. Çünkü ona göre onun yeri bulutların yanıymış. Uyandığında ateşler içinde evde yatarken bulmuş kendini. Tek bir söz çıkıyormuş ağzından ^Bulutların yanına götürün beni .. ^
Evde kimse onun bu söylediklerini önemsememiş. Ve o bunları sayıklarken ölmüş. Bu olayı gören bulutlar orayı terk etmiş orada bir daha bulut gören olmamış. Ailesi sonradan çok pişman olsa da artık yapacak bir şey yokmuş. Ve kızın adı bulutlara sarılmak isteyen kız çocuğu olarak kalmış.
