Hayatta hep daha iyiye gitmeyi beklediğim kısa hayatımın şu günlerinde gitgide geriye gitmeye başladığımı fark ettim .Bu benim hep fazla beklenti içerisine girmemden veya elimdekiyle yetinemememden dolayı da olabilir.O yüzden dünden başlayarak düşünce olarak kendimi bir detoksa sokma kararı aldım.Hiç yapmadığım kadar empati yapıyor, beni üzseler bile onlarda da haklılık payı arıyorum.İnsan bazen sinir anında sevdiği insanların kalbini kırıyor farketmeden de kendi onlardan daha paramparça kalıyor. Boyutu fark etmeden en küçük bir tartışma da kalp kırıyor en büyüğü de. Bulunduğunuz odada tartışıp çıkıp gittikten 5 dakika sonra onunla ilgili kötü bir haber aldığınızı düşünün şu an durup.Tartıştığınızı unutup koşar mısınız yoksa umursamaz , arkanıza bile bakmaz mısınız ? Ben çoğunlukla unutup yardıma koşan taraf oluyorum. Gerçekten affedememenin ve unutamamanın kalbinde yarattığı boşluk büyük oluyor.Ama bazen de karşımdakinin benim gibi düşünmediği aklıma gelince kendimi aptal gibi hissediyorum.Ama ne olursa olsun sevdiklerimiz için değmez mi?
