Merhaba arkadaşlar…
İnsan canının çok ucuz olduğunu ve bu dünyadan her an kalıcı değilde gelip geçici olduğumuz günleri anladığımız zamanlardayız. Peki biz bu gelip geçici varoluşumuzda bu dünyaya kalıcı olarak ne bıraktık? Mesela kaçımız bir zeytin fidanı dikti yıllar sonra bile bu zeytin ağacı şu şahısa aittir denebilecek. Kaç kitap okuduk bugüne kadar? Kaç film izledik? Kaç tiyatro gösterisini izledik sahnede? Kaçımız Dostoyevski eserleri okuyup ta gezdik çarlık rusya yönetiminin o baskıcı sokaklarında?
Mesela bir şarkıya aşık olduk mu veyahut bir şarkının sözleri geçerken aşık olduğumuz birileri oldu mu? Kaç insanın yüzünü güldürebildik ki, ya da kaç insanın mutluluğu bizim mutluluğumuz oldu. Kendi açımdan cevap vermek istiyorum bu hayatta anlamı derin ama gerçekleşmesi gayet basit şeylerin sadece bir kısmını yapabildik bir kısmını gerçekleştirebildik. Çünkü yıllardır verilen eğitim sistemi yıllardır ekonomiye pençelerini geçirmiş kapitalist sistem bize bunların bir zevk olduğunu dayattı.
Asıl mutluluğun iyi bir maaş ve bu iyi bir maaşla leviathan gibi alışveriş düşkünü olup tekrar onların ceplerini doldurmamızı istediler… Bu süreç, bu çember yıllar boyunca aynı çizgide döndü ve sadece kendisini besledi. Mutluluğun sırrının bir kağıt parçasının olmadığını öğrenmemiz gerekiyor işte o zaman bu canavar sistemin çarklarını kırabiliriz…
