Peşin not: Olur, olur. Çalışırsak çok güzel şeyler olur bu milletten. Yazıya başlar başlamaz linç yemeyeyim diye bunu belirtme ihtiyacı hissettim. Ama şimdi “Bu milletten bir halt olmaz” dedirten kısa bir anımı paylaşmak istiyorum.
2016 yazında iki arkadaşımla Berlin’e gitmiştik. Berlin metrosu zaten meşhurdur, örümcek ağı gibi örmüşler bütün şehri, o yüzden her yere metroyla gidiyoruz. Neyse bir gün metroda bi olaya denk geldik, o ara üstüne çok kafa yormamıştım. Yürüyen merdivene bindik, daha en alt tarafındayız. Kafayı kaldırınca merdivendeki herkesi görebiliyordum.
En yukarılarda teyzenin birinin yüzü aşağı doğru dönüktü, arkadaşı vardı arkasında, bir şeyler konuşuyorlardı. Sonra bizim önümüzdeki kızla göz göze geldiler, şöyle bi gülümsedi yukarıdaki teyze. Bizim kız da hafiften bi el salladı. Başka bir şey yapmadılar. Yukarı çıktık, merdivenden indik, baktım teyze kenara geçmiş bizim önümüzdeki kızı bekliyor. Kız gitti yanına, sohbet etmeye başladılar. Kısıtlı Almancamla anladığım kadarıyla yeğeni falanmış galiba bizim önümüzdeki kız. Tesadüfen merdivende denk gelmişler yani.
Her neyse, bu olayı yaşadığımı çoktan unutmuştum bile aslında. Ta ki düne kadar. Dün bu olayın neredeyse aynısı, ya da çok benzeri diyeyim, Tavşantepe-Kadıköy metrosunda geldi başıma.
Metrodan indim, merdivene bindim, yukarı çıkacağım. Yine aynı senaryo, sağ tarafta bekliyorum. Yukarılarda iki teyze sohbet ediyor. Önümde de bir kız var. Birdenbire yukarıdaki teyze önümdeki kızı gördü ve…
“ELİİİİİİF” diye bağırdı.
O kadar cırtlak bir sesle bağırdı ki telefonuna bakan herkes kafayı kaldırdı teyzeye bakıyor.
“Eliiiif, kızıııım!”
Teyze bir sus ya, gözünü seveyim sus. Elif’in yerine ben utandım yemin ediyorum.
Sonra bir de “Gel, gel!” yaptı Elif’e, bir yandan el kol yapmayı da ihmal etmiyor. Elif de napsın garibim, utancından geçti sol tarafa, koşa koşa yanına çıktı teyzenin. Zaten o çıkana kadar merdiven bitti.
İşte tam orada Berlin’de yaşadığım olay aklıma geldi. Sonra dedim ki içimden, “Bu milletten bir halt olmaz.” Daha topluluk içinde yaşamayı bilmiyoruz, her yeri özel yaşam alanımız sanıyoruz.
Bitti.
