Ben geldim. Tekrardan; üstelik gittiğim yolların en başına dönerek, çıktığım merdivenleri teker teker indim de geldim. Aslında her insan her hatadan ders alamıyor maalesef bunun için kendimi suçlamıyorum. Derler ya hani bazen çıkmaz sokakta geri adım atmak da ilerlemek sayılır diye. Tam o andayım işte. Sadece biraz geç kaldım.
Beni okuyanlar bilir ki burayı herkesle paylaşabilceğim bir dert defteri olarak görüyorum. Ben yüzüme defalarca kapatılan kapıdan içeri girdim yine. Ve yine kapandı :). Yolun başında ki düşüncem bildiğim bir yol bu; nerede tümsek var nerede uçurum var biliyorum, dikkatli olurumdu. Ama öyle olmadı cünkü hayat dediğimiz şey tam burda devreye giriyor. Hayal dahi edemediğin şeyler yaşatıyo sana ve bir şekilde giriyosun işte o labirente. Biliyorum ki her labirent dönüşünü ben yarattım sonra da kayboldum. Ama yine biliyorum ki ben vakti zamanında o labirentten zor bela çıktım ve yine çıkıcam. Sadece demek istediğim bazı şeyler var.
Hayatta herkesin bir zaafı vardır eğer bu zaaf bir insansa işler biraz karışabilir. Çünkü seçemiyoruz. Gerçi seçsek ne kadar doğru seçeriz orası ayrı bir mesele 😀
Derdini dert bildiğiniz, düştüğünde düştüğünüz, güldüğünde güldüğünüz ve kendinizden daha çok önemsediğiniz bir insan varsa ve bu karşılıksızsa ama size karşılıklıymış gibi davranıyorsa hayat biraz daha zor oluyo. Hayat şuan benim için zor. Yanındayken dünyanın en güçlü insanı hissettiğim, hayatın anlık da olsa çok güzel olduğunu düşündüğüm, sonsuz güvenli olduğum bi yere veda etmem gerekiyo. Evim gibi hissettiğim bir yere. Aslında hiç bir zaman tam anlamıyla evim olmayan o yere. Ve bunu kendimi suçlamadan, ihtimalleri düşünmeden, ya daha farklı olursa sorusunu da aklıma getirmeden, arkama bakmadan yapmalıyım. Kalbimi susturmalıyım.
Elini her uzattığında onu kaldırmak için el uzatan ama elini her uzattığında saçlarımı sevebilceği biri olmamalıyım artık. Yolumda peşinden ne olursa olsun, nasıl olursam olayım koştuğum ışık o olmamalı artık. Sanmak duygusunu ve ardından gelen o hayal kırıklığını yaşamayım artık.
Yara da olmasın merhem de.
Perdenin ardındakilerin ‘Bu Kaçıncı Kaybolmuşum’ parçasını size hediyeliyorum. Yazıyı okursanız eğer okuduktan sonra açın dinleyin. Kırık kalbinizin en güzide parçası kimse ona selam olsun.
