Bu ben miyim? Çok tuhaf bir his. Örneğin eski yazılarını okuduğunda bunu duyumsayabilirsin. Eski fotoğraflarına baktığında, eski seçimlerini düşündüğünde, eski ağlayışlarını, kahkahalarını, sevgilerini.. Bu ben miyim? Buna mı üzüldüm,sevindim, ağladım? Bugün, düne bakıp ne kadar saf olduğunu düşünürsün, yarını hesap etmeden. Çocukluğun gelir gözünün önüne. Şu köşede otururdu, oyun oynardı ama dışarıya kapanıktı. Sonra kendi yüzüne dokunursun. Bu ben miyim? Nerede dünde kalınmışlarım? İçini bir korku sarar. Zamandan kendini esirgemek istersin. Alıp götürecek, az kalmış sendekileri. Anne veya babanı ararsın. Çünkü onlar seni koruyabilirdi. O bilgiye sahipsin eskiden kalma. Hani gece korkarsın ve ürkek adımlarla anneni ararsın ya işte öyle bir şey. Fakat artık büyüdün zaten annen de eski annen değil. Ne acı.. Zaman, tüm olasılıkları düşünmüş olmalı. Senden intikam almak istiyor. Nasıl bu kadar bonkör olabildin hem kendine hem de akışa karşı. Bu ben miyim, beni benliğimden kurtaracak kimse yok mu? Bu ben miyim, bensem kendim hakkında neden bu kadar yabancıyım. Neden dirseğimin üzerinde bir ben’ im olduğunu bilmiyordum. Neden nedenlerimin farkında değildim. Sonra belki yüzüncü kez kendini tekrar ve tekrar keşfedersin. Sadece yeni tanıştığın farklı bir yanın bu hepsi bu. O da sensin diğerleri gibi.
Bu ben miyim?
