Çok Sevgili C;
Sana mektup yazmak istiyorum. Artık bir şeyleri konuşma evresini geçtim. Anlatma evresini de. Yazmak gerçekten iyi geliyor. Dün doğum günündü. Kutlamadım. Kutlayamadım. Sayende. Bana öyle davranıyorsun ki sana adım atamıyorum. Kötü davranmaktan bahsetmiyoeum. Sanki sana atmam gereken adım haklarım tükenmiş. Mıhlandığım yerden sadece seni izliyorum. Keşke izlemesem. Keşke artık ben de yoluma baksam. Ama olmuyor. Seni çok kez bırakmayı, unutmayı denedim ama başaramadım. Bundan 4 yıl önce çok farklı duygular hissetmeye başladım ve eksiksiz devam ediyor inanır mısın? Seni çok seviyorum C. Seni belki de tanımıyorum. Ama benim gözümdeki, gönlümdeki C. o kadar güzel ki. Allah olmamızı nasip etmiyor. Hayırlısı diyorum hep. Belki de cidden hayırlısı böyledir. Ama çok özlüyorum. Dün doğum günündü ve kutlayamadım. Bugün 20 mayıs. İçim biraz buruk. Keşke kutlayabilseydim. Seninle konuşmuyorken bile sana hediyeler baktığımı, acaba konussak nasıl kutlardım diye hayaller kurduğumu bilsen keşke. Seni çok masum seviyorum. Ben gerçekten sevmeyi sende tattım. Ama sen beni sevmedin. Tamam sevmek zorunda değilsin. Her zaman bunu dedim kendime. “Sevmek zorunda değil ki.” , “Ben onu beni sevsin diye sevmedim.” 🙂 belki de bunları dememden dolayı seni bırakamadım. C. sen benim gerçekten canım oldun. Bunu daha nasıl anlatabilirim belli edebilirim bilmiyorum. Hani böyle kardeşinle kavga edersin ama akşama barışırsın ya. Kardeşinle hiç küs kalamazsın. Ben de sürekli içimden sana bir şeyler için kızıyorum, darılıyorum ama sonradan hep kendimi seni affetmiş olarak buluyorum. Neyse dün doğum günündü. 17 yasında oldugun zamandan beri tanıyorum seni. Dün 21 oldun. Bu beni çok duygulandırdı. Büyüdün çünkü. Büyümek güzel bir şey değil ben de büyüdükçe anladım. Keşke hiç büyümesek. Keşke ben hep her teneffüs seni görmek için kantine çıkan o kız olarak kalsaydım. Seni uzaktan izlemek çok güzeldi. Yakınında olmadan bile hızlıca atan kalp atışlarımı hâlâ çok iyi hatırlıyorum. O zamanlar çok güzeldi. Bu duruma gelecebileğimizi nerden bilebilirdik ki? Ben seni sevmekten çok memnunum. Senin gibi birini. Bazen sana kızıyorum ya da beni üzüyorsun. Ama ben yine seni affetmek için sana hak vermeye çalışıyorum. Her defasında. “Ben seni bu kadar üzsem kahrolurdum.”.. Ben senden gitmeye calısırken yine çareyi sende buldum. Böyle boynuna sarılıp cidden çok sevdiğimi söylemek istiyorum ama bunu hiçbir zaman yapamayacağım. Bazen başka birini sevmek istiyorum. Artık kafamdan çık istiyorum ama yapamıyorum. 4 yıl her gün seni düşünerek geçirdim ben ve geçiriyorum da. Seni nasıl bırakabilirim ki? İstiyorum yalan yok. Ama olmuyor. Şuan hüngür hüngür ağlayasım var. Benim şuan o kadar çok sorumluluğum var ki bunların arasında bir de seni seviyorum. Seni sevmek bana hiç yük olmadı. Yanlış anlama. Aksine bana hep güç verdi. Mesela konuştuğumuz bir dönemde (dümdüz konuşuyoruz ya hiçbir şey yok ortada) nasıl mutluyum, nasıl enerji doluyum… Normalde olsa sürüneceğim bi zamandı. Ama seninle konuşuyor olmak bile bi farklıydı. Ben daha nasıl anlatabilirim neler yapabilirim bilmiyorum. Ama beni sevmiyorsun ben bunu kabullendim. Ne gönderme ne de seni hatırlatan şeyleri bir yerlerde paylaşmıyorum. Bunlar bi çare değil zaten sen hep aklımdasın. Aklımdan önce kalbimdesin. Taht kurmuşsun çıkacağın yok ben anladım. Çıkma zaten gerçekten hiç istemiyorum. Bazen senden nefret ediyormuş gibi davranıyorum. Kendimi kandırıyorum. Daha sonradan bi gülümsediğin an gözümün önüne geliyor ve her sey mahvoluyor. Geçtiğimiz iki ay da senden hiç bahsetmedim. Seninle ilgili hiçbir şey yapmadım. Belki normale dönerim diye ama olmadı. Seni gerçekten çok seviyorum ama artık oldukça uzaktan. Doğum günü mesajını yazamamıstım. Bu da içimde kalmasın diye buraya yazayım. İyi ki doğmuşsun iyi ki senin gibi birini tanımısım ben.
20.05.21
