Bir günde kaç kere ölürsünüz?
Neden aynı hareketsizliği sergilediğiniz halde geceleri daha çok terliyorsunuz?
Boynumdan memelerime doğru akmayan su taneleri bir simülasyon içinde ıslaklığını hissettiriyor…
Bugün bir kez daha ölümün normalliğini kabullenmeye çalıştım. Peki bu normalliği varoluşunuza ne kadar harmanlayabildiniz? Düşüncelerimin tekilliğinden korkarken hepimizin aynı duyguya yöneldiğini bilmek beni ferahlatmıyor.
Peki ölüm bir duygu mudur , madde midir sizce?
İnsanın varoluşundan bu yana diyerek başlayan veya Allah dağa vermiş çatlamış ama insan bencildir haketmişle devam eden bu bilgi serüveni aklıma sadece şu an geliyor.
Bugün 7 yaşındaki kuzenimin haykırışıyla tekrar terliyorum. ”Babama dokunmak istiyorum”
İnsan en çok da sevdiklerine dokunmak istiyor.
Belki de en cok kendine…
Belki de en çok kendi canı yanmasın diye sevdiklerine olumsuzluklar gelsin istemiyor o insan. Belki de en çok kendini önemsediği için obsesyon bir birey olup takıntılarını benliği gibi koruyup kolluyor. Belki de kendini öldürmemek içindir bütün çabası insanın.
Sonsuz bir şeffaflık diye tanımladığım ama bütün sorulara direnen bu girdapta ki ne güzel direnir ölüm cevap vermemeye…
Geceyi gündüz, soğuğu sıcak, varı yok ediyorum…
Yani benim kanaatim odur ki,
Bir günde kaç kere ölüyorsanız aynı gün bir o kadar nefes alıyorsunuz demektir…
