İlk defa birisine yazı yazıyorum nasıl başlanır bilmiyorum, aslında bu yazıyla size hem insanların gereksiz ön yargılarından ve bunun kişiyi etkilediği etkilerinden bahsedeceğim cümlenin girişini alışık olmadık şekilde resmi yazdım elinde olmaksızın resmi olmak zorunda gibi hissediyorum kendimi .Başlayayım o zaman. Ben 20 şubat Adana da doğdum.Hayata gözlerimi ayrılıkla açtım.
Annemle babam ayrılmışlardı aslında ben doğduktan sonra ayrılmışlardı ben de bilemezdim küçük bir olayın beni bu kadar etkileyeceğini.Babam annemle beni bırakıp gitmişti annem nasıl hissetmiştir düşünsenize kocanızla aranızda hiçbir şey yok annenizin evinize gidiyorsunuz ve eşiniz size ayrılalım ben her ay size para göndereceğim diyor .Annem beni sevgiyle büyüttü, 4 yıl her gün beni yaz kış demeden okula götürüp getirdi hani bir söz vardır ya kadınlar zayıftır ama anneler güçlü annem benim örnek insanım idi ve ben babamla ilk kez 8 yaşında görüştüm bizim olduğumuz şehre gelmişti ve beni de dayım götürmüştü yanına ona o kadar kinliydim ki haykırmak istiyordum yeter artık git demek istiyordum . Konuşmak istiyordum ama konuşamıyordum bana tam da gel içeri kızım dedi yanımdaki kızlara baktım 2 tane de üvey kızı vardı onlara söylüyor zannettim ama bana söylüyormuş inanamadım çünkü babalık yapmamıştı ne aradı ne sordu ben ismini daha yeni öğrenmiştim. o gün yüzüne bakamadım içimde istemsizce bir utanç duygusu vardı. O ise gülüyordu rahatça hiç utanma duygusu olmadan ,Benim karanlığım o günden sonra değişti.
- Okulda arkadaşım yoktu kimse beni arasına almazdı her teneffüs tek başıma sırada oturup annemin hazırladığı yemeği yerdim.İçimde hep tuhaf bir his vardı borçlanma, memnuniyet ve her şeyin suçlusu bendim.hoşlanmazdım bana babamı sormalarından herkeste yüzüme bakarak hiç tereddüt duymadan yüzüme karşı her şeyi sorarlardı bazıları da arkamdan bu kız tek çocuk olduğundan böyle derdi. Hep içten içe birinin beni anlamasını teselli edip iyi misin demesine hasrettim ben.Ben herkese göre egolu notları iyi sosyalleşmeyen biriydim hem birisi beni sevsin istedim evde saatlerce ders çalışıp test çözerdim günde bir kitap bitirirdim sırf birisi gelip beni tebrik edip belki benimle arkadaş olur diye babamla 8 yaşımda görüştüm ama yüzünü hatırlamıyorum 11 yaşımda ilk kez numarasını bulup konuştum ve ben ağlıyordum konuşamıyordum beni neden bıraktın demek istiyordum ama soramadım onun bana sorduğu tek soru ise Derslerin nasıl iyi mi ben ise sadece hıhı diyebildim .Benim gündüzüm herkesten karanlıktı.Sadece bir dileğim vardı büyümek istiyordum büyüyüp her şeyi unutmak çok mu zordu.Sadece tek bir şeyi hatırlarım İnsanlar birlikteyken de yalnız kalır.
