İçimizin kötülüğü, ruhumuzun karanlığı…
Nasıl da zamanı geldiğinde…
Dışarıya vuruyor, yansıyor!
Bilmiyorum, ama sanırım herkes, artık bu soruyu sık sık kendine ve çevresine soruyordur:
“Biz nasıl bu hâle geldik?”
“Biz ne zaman bu kadar gaddarlaştık?”
İnanılamayacak, kulakların duyduğunda algılamada zorlanacağı şeyleri işitir olduk!
Gerçekten de nasıl oldu tüm bunlar?
Gencecik bir hanımefendi/kadın/kız, yaşamını yitiriyor ve ardından…
Belki çok üzücü bir durum ama gerçekler ne yazık ki bazen “acıtıcı” oluyor…
Öne çıkma canhıraşları! Bir insan evladı, kısacık yaşamına uzun bir sürede sığdırılabilecek bir mutluluk ve yaşam enerjisini sığdırmış…
Üstelik zor bir süreçten geçmiş… İnsanlara duruşuyla, söylemleriyle ve mücadelesiyle “örnek” olmaya çalışmış.
Bence, belki böyle bir amacı da yoktu. Ama…
İşte bazen kelimeler tükeniyor. Gerçekten de bizler, Anadolu’nun kadim geleneğiyle yoğrulmuş bizler, ne zamandan beridir bu kadar “kara vicdanlı” olduk?
Yahu ne zaman içimiz bu kadar katran karasıyla boyandı, ne zamandan beridir bizler, taş duvara döndük?
İslamiyet’ten bahset… Dindar nesiller yetiştirmekten bahset… Nerede güzel ahlâk? Edep nerede?
Bir cancağız bu dünyadan göçmüş, iyisiyle kötüsüyle bir “iz” bırakmış…
Bu mu olmalıydı, bir cancağızın ardından ikrar edilenler bu mu olmalıydı, katran karasıyla kaplı yüreklerden çıkan pislik mi olmalıydı?
