Uzun süredir insanlara bir şeyler anlatmaya çalışıyorum ancak anlamamakta dıretıyorlar.
Odamda kendı kendıme niye “Beni anlamadınız “diye çok kez sordum.Cevap bulamıyorum artık. Bazen anlatmak yerine gülmeyi ya da gözlemlemeyi tercih ediyorum.Bu kadar at gözlüğünü takıp yaşamaları oldukca anormal.Ya da belki de anormal olan benim.İlla anlamak mı zorundalar? Beni yermeden önce keşke dinlemeyi öğrenselerdi.Hayatımı birkaç salak yüzünden mutsuz yaşamak çok canımı acıtıyor.Uzun süredir hayatımı çok yanlış yaşadığımın farkındayım.
Yaklaşık 5 6 yılım çöp.Sürekli birilerine yardım etmeye çalışmışım ya da aileme kendimi kanıtlamaya çalışmışım.Ama tabikide büyük bir hiç uğruna..Bazen umarım geç olmadan benı anlarlar ya da anlayan bırı cıkar karsıma diye söyleniyorum.Belki de bu kadar fazla cevremdekileri düşünmemeliydim ama işte elimde olan bir şey değil ki .Ben buyum sonuçta..
Babaannem kalp krizi gecirdi dün.Bu üzücü olay bana geç olmadan hayatımı istediğim gibi yaşamamı tekrar hatırlattı.Sonuçta insanlar hiçbir şekilde begenmez yaptıklarımızı ve hep kusur bulucaklar.Bunlara karşı güçlü olmak zorundayım bunu bildiğim halde güçsüz kalıyorum hep.Psikolojik olarak da hiç iyi değilim .Destek almam lazım bunu biliyorum ama kendim halledicem.Umarım iş işten geçtikten sonra farkıma varmazlar.Bir an önce ayaklarımın üstünde durmalıyım ve kendimi göstermeliyim.Aslında çok sorunlu olup insanların gözünde kusursuz olan insanları hep kıskanmışımdır.Aldığım nefes bile bazılarına laf oluyor resmen nıye boyle nefes alıyor dedıklerını duyar gibiyim.Devran ya dönücek ya da kendim döndürücem.
Okuduğunuz için teşekkür ederim …Bu arada duygularımı sizinle paylaşmak beni aşırı rahatlatıyor tekrardan teşekkürler.
