“Kaybettikçe özgürleşir insan” derler. Demek ki bende bu yüzden her zaman böyleyim.
Nasıl mıyım size anlatayım. Hiçbir sorumluluğu hiçbir zorunluluğu hiçbir hedefi ve amacı yokmuşcasına yaşayan, geçirdiği zamanı her fırsatta değerlendiren değil de sadece vakit öldürmek için yaşayan gün boyunca sadece günün bitmesini bekleyen biri gibi.
Bu özgürlük kulağa biraz tembellik ya da fazla rahatlık ve sorumsuzluk gibi gelebilir ama bunun altında kaybetmişlikler yatıyor.
Peki iç dünyamda bu kadar rahat ve umursamaz mıyım sizce? Her gece beynimi kemirirmişcesine kafamda dönüp dolaşan ağır düşünceler. Saçlarımın dökülmesine sebep olan stresler.. Bunların oluşumunu ortaya çıkaran kaygılar ve geçmişteki travmalar, geleceğe yönelik korkular..
Kaybedilen yaşama sevinciyle birlikte bir sürü ziyan olan aylar, haftalar, günler ve saatler.
Evet, bunları her insan yaşıyor olabilir ama benim gibi bazı insanların engel olamayıp kendini teslim edip bu durumları bir yaşam tarzı haline getirip ne yaparsa yapsın nereye giderse gitsin gününün en önemli, en meşgul ya da en keyifli anında bile bu durumları yaşıyorsa bir noktadan sonra asıl hayatının bunlardan ibaret olduğunu anlar.
Çünkü hiçbir şeyi bu kadar fazla yaşamıyorsun..
Bir bakıyorsun ki bütün bunları fazlasıyla düşünmekten, kaygılanmaktan bugüne kadar farkına varamayıp kendini ziyan etmekten hiçbir şeyi başaramamışsın, düşüncelerinle kendini yiyip bitirirken hedeflerine bile ulaşamamışsın.
Planlarını gercekleştirememişsin, kendinle gurur duyduğun ya da iyi ki yapmışım dediğin tek bir an bile yaşayamamışsın.
Aslında bunların sebebi senin başına gelen felaketler, kaygılar, korkular değil. Senin bu felaketleri kabullenip ve yüzleşip bir adım bile atmaya cesaret edemeyecek kadar güçsüz, özgüvensiz ve korkak olman seni bitiren..
Yani seni bitiren yine sensin. Senin başına gelenler değil.
Yani insanların hayatları çoğunlukla kendi ellerindedir. Birileri onları ittiğinde ve düştüklerinde kimisi kendini geri kalkacak kadar güçlü ve cesaretli göremez.
Kimisi de bunu bir ders ya da tecrübe olarak görüp daha güçlü bir şekilde ayağa kalkar ve önüne bakar.
Hiçbirimizin hayatı kolay değil önemli olan ne yaşarsak yaşayalım kafamızın yere eğik olması değil her zaman dimdik durabilmesi, önüne bakabilmesidir..
