Uzun zamandır içimde taşan duyguları -yazma duygusu, bunları paylaşma duygusu, bu paylaştıklarımın insanlarda uyanırdığı hisleri öğrenme duygusu- çağıldatmak için heves ve “Hadi!”ye ihtiyacım vardı. Hayattaki en büyük şanslarımdan biri olan kuzenimin ateşlemesiyle blog yazmamın beni ferahlatacağına ve içimdeki boşlukları doldurarak hayatıma anlam katacağına dair inancım çoğaldı.
Bu uygulamanın varlığı ile azıcık da bir kitle yakalayabileceğim fikri bile beni mutlu ediyordu. Çünkü neden olmasındı? İnsanlar garip varlıklar, özellikle pandemi sonrası iyice garipleştiler. Bazı şeyleri konuşmak, ortak paydada buluşmak zorlaştı. Bu durumdan epeyce muzdarip bir genç olarak benzer yönleri olan, aynı tarafa bakma olasılığı daha yüksek olan -yüksek olmasına gerek yok aslında; farklı yönlere baksak da tartışma içinde olabilmek, birbirimize etkileşim verebilmek, ilgi duyduğumuz konulara veya bilhassa kendi hayatlarımıza ilham olabilmek önemli olan- kişilikler birbirini bulabilir diye düşünüyorum. Bunun için illaki karşılıklı konuşma zorunluluk değildir bence. Burada olduğu gibi herkes sahip olduğu donanımları, düşünceleri paylaşırsa da emelimize ulaşabiliriz.
İlk adımı atmak zor elbette. “Yazsam ne olacak ki?” fikrinde sıyrılmak… İşte böyle düşünmemek için ise gerçek amacımızın biriktirdiklerimizle yeni yazılar inşa etmek olması gerekiyor diye düşünüyorum. Tabi ki geniş kitlerle birlikte daha yüksek bir sesle bunu gerçekleştirebilirsem ekstra şahane olur. Bu zamanlarda bile böyle düşünebilen azınlıkları yolculuğuma eşlik etmeye davet ediyorum. Umarım benimle olursunuz. Sanat, spor, siyaset, sinema, kitap, aşk, ahlak, arkadaşlık, aile, müzik gibi konular rotamızın ilk durakları olacak gibi görünüyor. Her hafta yeni yazımda görüşürüz!
