Ne tuhaf! Sır küpü bir dünyanın içinde yaratılmış bir kainatın keşfedilmiş harikalarıyız. Buna rağmen güzel bir şey gördüğümüzde hemen bir diğerine göstermek isteriz; sanki bulduğumuzda o bizim eserimizmiş gibi olur… Bu durumda bulmak ve başarmak aynı şey mi acaba?
Milyonlarca varlıktan sadece biriyiz ve hepimiz bu dünyaya anlam katıyoruz veya katmıyoruz. İkisi arasındaki ilişkiyi ayrıca düşünürüz; fakat, sebep ne olursa olsun başarma isteği mutluluk doğuruyor. Acaba, başarının insana mutluluk verme hazzı ona giden her yolda her şeyi yaptırabiliyor olması sebebiyle bir yanıyla da yıkıcı özellikte bizi sürüklüyor da olabilir mi? Bu soruyla cevabımı vermiş bulundum, aslında. Biz insanız ve insanca yaşamayı sürdürmeliyiz. Yapacak çok güzel imkanlar bizi beklerken; başarma isteğimiz, bize, her şeyi yaptırma gücünde olmamalı. Çünkü yaşamın sonu yaklaştığında bunların hiçbir önemi olmayacak. Birlikte, işbirliği halinde varolmak hepimize daha iyi geldiği gibi bu başarı hepimizi de mutlu edecektir.
Velhasıl; başarıya giden yolda her şeyi yapmam, yapamam… Hiçbir şey birlikte mutlu yaşamamızın yanında o kadar da kıymetli değildir. Asıl başarı, insanın kendi içinde sürdürdüğü güzellikleri korumaya gönüllü olduğu kadar ötekinin de aynı derecede bu kıymette olduğunu bilerek yaşamaya anlam katmaya ‘evet’ demesidir.
