Bu normal mi bilmiyorum ama canım çok yanıyor.Hayatım boyunca hiç böyle hissetmemiştim hiç…Sanki kalbimi söktüler yerinden ve hızla yere attılar.Parça pinçik oldu kalbim.Yapıştırsan yapışmaz tuzla buz oldu çünkü.Sadece kalbim mi? Hayır,hayallerim umutlarım aşkım hepsi tuzla buz oldu gözlerimin önünde.
Durduramıyorum gözyaşlarımı.Durduramıyorum kendimi.Bana bunu nasıl yapabildin nasıl bağlanabildim sana böyle nasıl bu kadar aşık edebildin beni diye yüzüne bağırasım var.
Neden,neden cevap vermiyorsun,Yoksa bırakıp gittin mi beni.
Hayır demen lazımdı,beni bırakmaman lazımdı.Acılarım vardı biliyordun bunu.Neden bıraktın o zaman, neden pes ettin.
Pes ettiysen neden söylemiyorsun bana,neden silmiyorsun o sevgili olduğumuz yorumu neden?
Her gün bana küçük bir mesaj atmışsındır diye heyecanla uyanıyorum.Ama baktığım zaman telefonuma.Bir tek mesajın bile yok bana.
Belki de hayatımın en güzel günlerini geçirdim seninle.Seninle güldüm seninle üzüldüm.Ben ağladım sen tuttun elimden kaldırdın.
Ama çok engel vardı önümüzde,yapmak zorundaydım.Ayrılmak zorundaydım senden.Seni çok sevsem de,çok özlesem de yapmak zorundaydım.Sana verdiğim sözü tutamadım çünkü.
Çok seviyorum demiştin bana nerede bu sevgin,nerede bu aşkın.
Korkuyordun beni kaybetmekten.
Seviyordun beni.
Özlüyorum…
