Her geceden daha umutsuz olduğum bir zaman dilimi. Zaman ve ben iç içe yoğrulmuş kenetlenmişiz gibi .. Kanepe de oturmuş gecenin ışıltısına karışmış pencereden bakıyorum dışarıya. Geçip gidene mi yoksa benden geçip gidenlere mi ? tam kestiremiyorum. Ruhumu yoklamanın vakti değil, “üzülerek kendine haksızlık ettiğini bilmelisin “
diyorum. Hemen silkeleniyorum tamda şuan ! bana bu yakışır. Aynaya atıyorum kendimi gözlerim gülmüyor . İçimdekiler nasıl olurda bu denli yorar gözlerimi. Farkında varmanın ilk evresi ! “yüzümde olup biten ne ? “ . Ben bana ne anlatmak istiyorum ? . Soruyorum bu iki soruyu kendime cevabı fazla net oluyor.”Kendini gör “ , duygularını sorgula , kendini dinle , kulak ver iç sesine .. İç sesim haykırıyor ; en çok kendini , en çok kendini sev.
“Ben ne kadar üzülürsem o kadar güçlenirim ne kadar yalnızlaşırsam aslında o kadar özgürleşirim. Ruhumu doyurmak kendimle benim aramda .. Aramıza kimse giremez. Üçüncü bir kişi olmamalı meselem , yanıma kalan tek bir kişi olmasa da değerliyim. “ Tüm mesele buymuş diyorum aynadaki kadına ; kendimle aramı açmamak, kendimin arkadaşı olmak ve en çok yine kendime destek olmak. İçimde ki potansiyel gücü ruhuma iyi gelmekte kullanmakmış meğer işin özü .. Kararım kesin !
