Bu 10.yazım.10. yazımın böyle bir yazıya denk gelmesi aslında işin garip kısmı.Zor bir zamandan geçerken bu yazıyı sizlere ulaştırmakta ki amacım , insanların korkmadan ve çekinmeden karar almasının mümkün olduğunu onlara anlatmak. 2 yıldır askeri okul için hazırlıklar yaptım. Geçen sene üniversiteyi sivil olarak Marmara Üniversitesin de ilk tercihimde kazandım. Aslında hiçbir zaman kendimi tam anlamıyla askerlik mesleği için yaratılmış olarak görmedim. Neo-Liberal ideolojik görüşlere sahip,siyasete yakından faal olarak ilgili,yazmayı ve okumayı seven, en önemlisi Türkiye Cumhuriyetine bürokrasi ve mülkiye alanında hizmet etmek isteyen biriydim. Hala da öyleyim. Peki neden askeri okul mülakatlarına hazırlandım? Hem de 2 yıl boyunca.İlk sene kendime daha rahat bir hayat kurma , işsizlik gibi sıkıntılarla uğraşmama amacı olarak askeri okulu hedefledim.Uğraştım olmadı. Demek hayırlısı buymuş demek yerine, üniversiteye giderken ikinci kez hazırlandım sınavlara. Hem üniversitede 3.03 ortalama yaptım ilk yılımda, hem de askeri okul için ders çalıştım. Zor bir senenin ardından sınavlara girdim ve kazandım. Aslında 2 yıldır uğraşmamın karşılığını almıştım.Hedefime , özellikle benden daha çok bu okulu isteyen aile üyelerimin hedefine ulaşmıştım.Ama iyi gitmeyen bir hissiyat vardı içimde. Sanki buraya ait olamayacakmışım gibi, hayırlı olmayacak gibi bir hissiyat bu. Neyse ailemle bunu paylaştığımda aldığım tepkiler doğal olarak çok olumlu olmadı.Ailemden de kısa örnek verecek olursam maddi durumu iyi seviyede olan, gelenekselci muhafazakar tarz bakış açısına sahip ve ailesine düşkün üyelerden oluşuyordu. Gitmek istemediğimi ,buranın benim için hayırlı olmayacağını söylediğimde başta ; madem istemiyordun bizi neden uğraştırdın gibisinden tepkilerde alsam ailem de anlayışla karşılamaya başlamıştı ki ,babaannemin telefonda komutanım demesi işin rengini değiştirdi. Vicdan azabı ile kalbime gelen o his sonucu aslında içimden gelmeyen bu işi ailem üzülmesin mantığıyla denemeye karar verdim.
İntibak denen 3 haftalık deneme süreci için bavulu hazırladım. Normalde ailesinden ayrı kalmayan,duygusal bir profile sahibim. Benim psikolojik ve sosyolojik özelliklerime pek uymasa da , ailemin üzülmemesi ve çevre baskısı gibi etmenler sonucu intibak eğitimine katıldım.Ben 19 yaşındayım ama ailemden ayrılırken gerçekten zorluk yaşadım.Hayatımda sorumluluk alan,girişken ve hırslı bir yapım olmasına rağmen orada ailemden ayrılıp okula katılmam çok zor gelmişti.
İlk gün katıldım ve zorlu hayatım başladı. Katıldığım andan beri gördüğüm muamele,eğitim süreci ve psikolojim benim için hiç iyi gitmiyordu. Sabahları 5.30 da başlayan akşam 21.00 da biten eğitimler,bunun yanında aile özlemi ve komutan baskıları yıldırmıştı.Evet belki iş hayatı,okul hayatı bunların hepsi zor ama emin olun ki bu zorluk başka bir seviyeydi. Belki de ben öyle hissediyordum. O okulu tam olarak benimsemeden gittiğim için bu zorlukları çekiyordum.Gel zaman git zaman derken artık tak etmişti kafama , ben buraya ait değilim. Aslında o zorlukları 3 haftalığına kaldırabilirdim ama bu mesleği mutlu olmadan 40 yıl yapmam benim için bu hayatın sonu demek olacaktı. Dışarıda üniversitemin de olmasının verdiği güven ile arkama dahi bakmadan ayrılma kararı verdim. Zor bir karar değildi. Tek üzüntüm ailemi hayal kırıklılığına uğratma düşüncesiydi. Bu düşünce de ailemin verdiği destek ile zamanla köreldi. Ailemin de bu yolda hataları vardı. Babamın eskiden bu okulu kazanmak isteyip kazanamamış olması benden fazla beklentiye girmesine sebep oldu. Mükkemelliyetçi bir aile yapısının zararını da gördüm aslında bu yolda. Sonuç olarak hem benim hatır gönül için intibağa gitmem hataydı , hem de ailemin kendileri kabul etmese de yaptıkları ufak baskılar birer hataydı. İnsanların kalbi neredeyse kendi de orada olmalıymış.Ben geçte olsa oraya kendimi ait olmadığımı anladım.Şimdi derslerime çalışıyorum,yazıyorum,okuyorum ve bu güzel memleket için elimden ne gerekiyorsa yapıyorum. Unutmayın arkadaşları ; hatır için evlilik yapılmaz,işe girilmez ve okul okunmaz. Ben bunu anladım , şimdi bu memlekete keyif aldığım ve mutlu olduğum yerlerde hizmet etmeye devam edeceğim.
