Gözlerinden akarcasına cümlelerim var benim boğazıma düğümlenen. Yaşadıklarım için yas tutarken, yaşamadıklarıma sevineyim mi bilemedim. Beynimle kalbim arasında, duygusal intiharımın tam da eşiğindeyim. Aşk vazgeçilmezim diye başladığım her yolculuğumdan nefes alamadan çıkışlarım var benim. Sevdalara dalmak kolay da çıkmak niye bu kadar zor hiç anlam veremedim. En çokta akıl tutulması beklerken, kalp tutulmasının içinde darmadağan olmak.
Bir daha kimsenin beni bu denli üzemeyeceğinin sözlerini verdiğim kendimce aydınlanmalardan çıkıp, başka karanlıklar da yine yeniden gözümü açmak. Ama her defasında Aşk’ tan vazgeçmemek. Bir kere ışığı gördüm mü inadına teslim olmak ya da derler ya bile bile lades olmak, ama birgün sen de beni farkedeceksin diye doğacak güneşten hiç umudunu kesmemek…
İçim çok acıyor yalan yok ama biliyorum ki aslında hepsi küçücük yüreğime değen kocaman bir hiç için. Sana da elveda ardımda yerini alan sevgili, biraz hasret çokca özlemle…
