Yaklaşık altı yıl oldu bu arakadaşla tanışalı ve kendisini bir psikiyatr doktorunun tanıyabileceğinden hatta iddialı olucak ama daha fazla tanıyorum ..Arkadaş diyorum çünkü kendisinin bana kazık attığı günler de oldu ,sayesinde çok şey öğrendiğimde oldu…Mesela artık “ben”diyebiliyorum ,itiraf ediyorum biraz geç oldu ama olsun zararın neresinden dönersek kardır .Biraz size bu arkadaşla tanıştığım ilk günden bahsetmek istiyorum..Bir pazar sabahı ikizlerim bir yaşında dört çocuk annesi olarak kahvaltı hazırlamak için kalktığımda birden kalbim birden çarpmaya başladı,nefes alamıyordum ve eşime ölmemi istemiyorsa hemen beni hastaneye götürmesini söyledim.Ambulansa bindiğimde bütün vücudum uyuşmuş hareket edemiyordum.Hastaneye vardığımızda halen aynı durumdaydım ve artık yolun sonu geldi ve ölücem dedim.Bir taraftan doktorlara benim çocuklarım çok küçük bana yardım edin diye yalvarırken ,eşimede veda ediyordum.Çocuklarıma iyi bakmasını söylerken ikimizde ağlıyorduk.Acı çekiyordum bir yandan çocuklarım ..Bu ölümse hayat neydi bu kadar çabuk ,bu kadar basitmiydi..Niye ben,niye şimdi ?Bu daha fragmanmış meğerse,”Arka Sokaklar”gibi bitmeyen bir dizinin içine düştüğümü nereden bilebirdim .Hastaneden çıktığımda beynim boşalmış gibiydi,tabi sende o morfini yesen yürüyen heykel gibi olursun eve gider kendini yatakta bulursun…Devamı yakında…
Arkadaşım Panik Atak
