Yine içimden geldiğince, yine inandığım bir şekilde yazmaya başlıyorum. Samimi ve içten, Şu küçücük hayatımdan deneyimlerim, içimde kalanlar, aklıma gelince yutkunduğum sözlerim. Keşke demem. O an öyleydi derim savunurum kendimi. Arkasında dururum hatalarımın, kendimi kendime karşı savunurum. Değişik olduğumu hissederim;Oysa benden de çok var. Değişik olmayı isterim; Kimi zaman yetmez azimim, yetmez cesaretim. Bir arkadaşın olsun çok sevdiğin, onun iyi olmasını ister misin? Ya da aklına geldi mi? Beraber geçirdiğiniz vakitler, eğlendiniz, yediniz içtiniz, dertleştiniz kimi zaman küstünüz, kimi zaman dargındınız ufak bir tebessümle barıştınız.
Benim güzel anılarım oldu. Arkadaş kelimesi umrumda değilken. Zamanla anlam vermeye başladım. Küçükken annem ” oğlum bildiklerini sınavlarında arkadaşlarınla paylaşma senin hakkın emek verdin” demişti. Benim sinirim bozulmuştu bu söze ve şu cevabı vermiştim ” Onlar benim rakibim değil arkadaşlarım.”
Artık sıradan gelmiyordu. Benim için çok büyük bir anlamı vardı. Hayatımdan çöpleri çıkardım. Herkes arkadaş olamaz değil mi ? Değerli olanlara da yardım etmek istedim. Kazığı yedim. Yanında olmak istedim nazını yedim. Kibar oldum kalp kırmak istemedim. Yarama dokundular sözlerimi esirgemedim. İyiliğini istedim emek verdim, yanlış anlaşıldım. Umursanmadım. Canın sağ olsun. Zevkti benim için…
