Biliyorum benimle aynı durumu yaşayan birçok insan var ben kendi yaşadıklarımdan size söz etmek istiyorum.. henüz 13 yaşındayken lösemi sebebiyle annemi kaybettim. O zaman erkek kardeşim 8 yaşındaydı ve dünya daha küçücükken başımıza yıkılmıştı.. ben ayakta kalmalıydım evin kadını olmalıydım ağlamamalıydım. Günler geçtikçe kardeşime olan sorumluluğum arttı bir anda pinpirik korumacı bir hal aldım tabii kardeşim erkek ne de olsa büyüyor ergenliği var babam evlenmedi babaannem bizimle kalıyordu ev işleri konusunda çok da sorumluluk almadım sağolsun ama kardeşim.. sonra evlendim ben 22 yaşındaydım kardeşim ise 17. Sanki parçamı bıraktım baba evinde. Büyüyorduk ikimizde ama annesiz! Evlendim mutluyduk kardeşim bize kalmaya geliyordu sonra hamile kaldım ve bir kızım oldu sorumluluk adına gözü karayımdır minicik bir kız işte ben bu zamana kadar annesizlik yaşamamışım dedim varlığına öyle ihtiyacım vardı ki annemin bir yanda kayınvalide tabii her şeye karışıyor ne de olsa gelin annesiz… kızım şuan 1.5 yaşında ve ben anneliğin ne demek olduğunu ve annesizliğin ne kadar zor olduğunu gün geçtikçe çok daha iyi anlıyorum. Kızım ve kardeşim için ayakta durmaya çalışsam da insanız çöküntülerimiz oluyor. Bu arada çocuk gelişimi mezunuyum. Bunun da sebebi kardeşim ve gelecekteki çocuklarımdı. Onlara verimli olmak adına okuyorum şimdi de yazmaya başladım. 0-6 yaş gelişimi ergenlik dönemi ve çocukluk tramvalarıyla ilgili yazılar yazacağım okumanızı tavsiye ederim. Bu yazım beni tanımanız ve samimiyetimiz içindi. Her türlü çocuk gelişimi bilgisini sizinle paylaşacağım. Ne olursa olsun dünya yaşamaya değer bir yer. Görüşmek üzere 🙂
Annesiz Anne
