İçinde yaşadığımız toplumun belirlediği normlar doğrultusunda düşündüğümüzde bir annenin çocuğunu sevmemesi durumu, ayıplanıp olmaması gereken bir şeymiş gibi görünür. Bu yaklaşım doğru mudur?
Hayvanların bile annelik içgüdülerinin belli bir noktada kaybolduğunu biliyoruz. Örneğin yavrularına gözü gibi bakan, tehlike unsuru boyunu aşsa bile hiç düşünmeden kendini tehlikeye atabilecek anne kedi, yavruları ona ihtiyaç duymayacak olgunluğa eriştiğinde onları terkeder hatta diğer kedileri rakip olarak bellediği gibi yavrularına da rakip olabilir. Yemeğini paylaşmaz ve onları sevmez. Aynı durum insan için de geçerlidir. Çıkarlarına ters düştüğünde bir anne evladını kendinden daha az düşünebilir ya da onu tehlikeye atabilir. Kendisine zarar verdiği düşüncesiyle onu içten içe kendine düşman belleyebilir. Bu durum normal değildir fakat olağandır. Ve evladın annesinin kendini sevmediğini anladığında oluşan travmasını atlatması da annelik olgusuna hangi açıdan baktığıyla ilgilidir. Yani olaya fazla duygusal ve gelenekçi yaklaşmak annenin çocuğu sevmemesi ve ona zarar vermesi durumunda olduğundan fazla travma yaratır.
Üstte söylediğim üzere bu durum normal değildir olağandır ve anne adaylarının çocuk yapmadan önce iki kere düşünmesi gerekir.
