“Bugün biraz daha nasılsın bakalım”
Sıkıntı büyük doktor her gecen gün biraz daha yavaş yavaş ölüyorum. Sanki ruhumun her bulamadığım parçasında bedenim daha bir çöküyor. Her gecen gün o annemin oğlu olmaktan çıkıyorum. O bırakamadığım sigaram varya her gelişimde beni bırakmam için azarladığın o sigaram beni bitiriyor. Her gün daha fazla artan zihnimdeki sesler, artık uykularımda da beni rahat bırakmıyor her sabah kan ter içinde kalkmamı sağlıyor hep birşeylerden kaçıyorum en çokta annem ve oğlundan… sana birşey söyliyim mi doktor dün aynaya baktım da annemin oğlu bana hiç benzemiyor birbirimizden o kadar uzağız ki kaçtım bende. O rüyadan sonra aynaya bile bakmaya utanır oldum. Sanki ayna bile artık ‘sen annenin oğlu diyilsin’ diye çığlık çığlığa bağırıyor beynimin içinde. Duramaz oldum evde…aslında hiç bir yerde, nereye gitsem boğuluyorum. Boğazımda görünmez eller varmışta her yaşamaya çalıştığımda bir urgan olup sıkıyor boynumu. Aa şunu söylemeyi unutuyordum biliyormusun doktor, artık rüyalarımda yaptığım herşey sabah bedenimde illa bir izini buluyorum. Ve biliyormusun biliyorum ki insanlar bile benden korkmaya başladı, benim gibi. Korkuyorum doktor, korkuyorum olduğum ve olacağım kişiden artık korkuyorum.
‘İyiyim doktor, ama sanki şu bedenim bir iyileşemedi gitti ha’ Ne kadarda ümitli benden beni iyileştirebileceğinden ama bilmiyor ki ben ölüyorum. Ama peki, mutlu olabil diye sen öyle sanmaya devam et doktor.
