Her sabah uyandığımda annemin radyosunda çalan müzikler gelirdi kulağıma. Bazen dalar giderdim bazense kendimi müziklerin sözlerinde hayal ederdim. Hayatımızda bazen herşey hayal ettiğimiz gibi olmayabiliyor. Mesela ben çok kalabalık bir ailem olsun isterdim. Terkedildiğimde, çocuk iken arkadaşlarım bana küstüğünde, yere düşünce bir yerim acıyıp kanadığında, hayatta beni üzecek şeyler karşıma çıktığında beni seven, herşeyden çok önemseyen sıcacık sevgi dolu bir ailem olduğunu bilseydim. Annem ve kardeşim benim en güzel ailem. Küçük iken ev sahibimiz üst katımızda oturuyordu. Tatillerde veya haftasonlarında torunları, damadı,kızları ve gelini gelirdi. Torunları benle aynı yaşlardaydı. Kıskanırdım onları. Giydiklerini,bindikleri arabaları ama en çok kocaman bir aile olmalarını. Kapılarına gittiğimde dışarı seksek oynamak için çağırırdım. Gittiğimde anneleri kuzenleriyle ve kardeşleriyle oynadıklarını söylerdi. “Doğru bir kiracı kızıyla ne yapsın dışarıda” derdim kendime. Anneannemler uzakda oturuyordu. Dedem yokdu ayrılardı. Başka bir dede vardı. Ama o iyi bir dede değildi. En çok da bu üzücü hiçbiri iyi değildi. Annem ve kardeşimin saf sevgisinden başka hiçbir kimse inandırıcı ve iyi değildi. Annemin sorduğu bilmecenin cevabını artık öğrenmiştim.
Anne, baba ,çocuklar mutluluk içinde yaşarlar
