Kendi düşüncelerinizden ne kadar eminsiniz dostlarım? Ben hiç kadar. Terimsel anlamda sıfır olarak. son dönemlere değin bunu gelişmeye açık bir zihin olarak görür ve düşüncelerimin daima çelişmesinin aslında iyi bir şey olduğunu, net fikirler edinmek için daha çok erken olduğunu düşünürdüm. bunun zararlarını görmeye başlayana kadar gayet makul bir kandırmacaydı benim için. Olay düşüncelerin çelişmesinden duyguların adlandırılamamasına kaydı çünkü. Yaşanan bu olay beni kaygılandırmalı mı? Açıkça öfke hissediyorum ama neye öfkeliyim? Kafamda sürekli ne hissetmem ve ne düşünmem gerektiğine dair sorgu var. İşin içinden çıkamaz hale gelmiş vaziyetteyim. O kadar çok özür diliyorum ki son dönemde çevremdekilerden. Özür dilerim o an bunu yapmanın gerekli olduğunu düşünüyordum ama şu an düşünmüyorum. Özür dilerim sana öfkli bir şekilde tepki verdim ama aslında öfkeli değilmişim. Özür dilerim. Özür dilerim. Özür dilerim!
Açıkçası kendi düşüncelerinden ve hislerinden emin olmayan birisi olup her daim iki kelimeyi tekrar eden bir papağana çevrilmiş olmak aşağılık bir tavırdır. Ben bu aşağılık tavrı sergilemekten pek müsterih değilim gelin görün ki hatalarımın sorumluluğunu almaktan kaçmak için en kolay yol da bu. Her zamanki gibi dağınık bir anlatı sergiliyorum değil mi? Sizin için toplayacağım. Zihnim daima çelişkilerle dolu olduğu için duygularımda çelişki yumağına dönüştü ve güdüsel hareket eden birisi olageldiğim için de bu çelişki yumağının etrafında şekilllenen olaylarda bir şekilde her zaman hatalar yaptım ve bu hataların sorumluluğunu alarak konunun özündeki sorunu çözmektense özür dilerim kalkanını devreye sokmayı tercih ettim.
Yıpranmış hissediyorum. Kendi kendimi yıpratmış hissediyorum. Bu yıpranmışlığı ise öfke halinde dışarı vurduktan sonra farkediyorum. Aaaa öfkeli olduğum için bunu yapmamışım BIKMIŞIM MEĞER BEN! Senin nazını çekmekten bıkmışım! Kontrol etmeye çalışırken elime yüzüme bulaştırmaktan bıkmışım! Sürekli rahatsızlık mı veriyorum acaba diye düşünmekten ve aidiyetsiz bir şekilde savrulmaktan bıkmışım! AMA ÖZÜR DİLERİM O AN SENİN RAHATLAMAYA İHTİYACIN VARDI VE BEN UZUN DÖNEMDİR İÇİNDE BOĞULDUĞUM UMUTSUZLUĞU DIŞARI VURMAK İÇİN O ANI BULMUŞUM! kjndfckjdnfkjndf cidden o kadar sinirliyim ki dostlarım. Kusmak istiyorum. Öfke kusmak. Kendime sinirliyim. Çevremdekilere sinirliyim. Bakın sinir olarak adlandırdığım şeylerin altında bambaşka şeyler yattığından o kadar eminim ki. ama ödüm kopuyor açığa çıkarlar da farkına varırım o hislerin diye. Çelişkili yalanlarda boğulmak daha iyi mi diye sorarsanız geldiğim yer göz önüne alındığında aynı bokun laciverdi işte der geçerim.
Ama neler oldu öyle? Neden bir kez, bir kez olsun tolere edilemedim?
Sırf ihtiyacım var diyemedim diye, ihtiyacım olduğunun farkında olamadım diye neden ortalığı bok ettiğim için tüm suçu ben aldım? yazarak sakinleşirim zannediyordum ama capslocka basıp bangır bangır yardırma ihtiyacı doğdu içimde kbjkjbfkvjbdk dostlarım, d o s t l a r ı m,,, cynepçiğiniz sanırım kafayı kırdı. Önce kalbi mi kırıldı yoksa kafası mı işte bütün mesele burda
