“Öfkeliyim evet. Genelde öfkeliyim. Çünkü çok ayıp ettiler bana.” Diyen Ali Lidar’ın bu sözlerine karşı “Tutup da beni çok üzüyorsun falan filan demeyeceğim. Üzülmek mesele değil çünkü, üzüntülerle nasıl baş edeceğimi biliyorum. Ama bu kadar çok öfkeyi ne yapacağımı bir türlü bulamıyorum. Kavga etsek belki biraz rahatlarım.” Derim. Sonra yine Ali Lidar’dan devam ederim, “Bazı insanlar kaybetmekten korktukları için vazgeçerler. Kimileri buna soylu bir veda der, kimileri de orospu çocukluğu! Geride kalanın baktığı yere göre değişir mevzu. Ama insan bazen severken de gider. Çünkü bilir, nasılsa kaybedecektir. Bazen, bazı insanlar, hep sevmeye devam etmek için gider. Kalanlar ekseriyetle küfür eder, bazen de dua. Lakin hiçbir dua iflah etmez onları. Bazen gidenler, giderken, geride bıraktıklarını bir anksiyete hatırası olarak yüreklerinde götürürler. Doktorlar buna taşikardi falan der, anneler kara sevda, bilmeyenler, tuhaf.” deyip bana orospu çocukluğu madalyasını taktığın için teşekkür ederim. Ve son olarak Osman… Ben senin tecrübelerinin toplamı, hayatında olmuş olan kötü olaylarının sorumlusu ve bütünü değilim. Ben başka bir tecrübeyim. Kendince haklı olman beni haksız yapmaz. O gün sadece gözlerim ağlamıştı, bugün ise yüreğim ağlıyor gibi büyük laflara kalkışmak istiyorum fakat bir madalyana daha yer kalmadı osman. Bu yazı da sana bir veda eşittir dua niteliğinde olsun. Amin.
Amin
