Okula başlıyor Ali. Topu tut, topu at, ata bak… Derken okumayı söküyor. Söküyor sökmesine de okumuyor. Araştırıp yeni şeyler öğrenmiyor. Çünkü öğretmeni onu bu zahmetten kurtarıyor. Mutlak doğru olanı belirleyip Ali’ye ezberletiyor.
Resim dersi… Bütün sınıf aynı resmi yapıyor. Kağıdın üst tarafında dağlar, bulutlar ve güneş; aşağıya doğru da akan bir nehir ve evler var. Yani öğretmeni Ali’yi hayal kurma zahmetinden de kurtarıyor.
Ali’nin bir hobisi, dersler dışında bir aktivitesi yok. Çünkü o bir öğrenci ve sadece ders çalışması gerekiyor. Boş işlerle uğraşacak vakti yok. İyi bir üniversite için iyi bir lise şart. Bu yüzden hunharca test çözmeli.
Bir öğretmen bütün dersleri anlatamaz değil mi? Ama Ali bütün dersleri anlamak zorunda. O bir balık da olsa koşmalı, bir köpek de olsa uçmalı.
Ali öğrenci kulübü, seçmeli ders gibi şeyleri kendisi belirlemiyor. Evet, bildiniz. Öğretmeni onu bu zahmetten de kurtarıyor.
Okul ve dersler o kadar eğlenceli ki öğretmen hasta olunca Ali ve arkadaşları ders boş diye kutlama yapıyor.
Ömrünün en güzel ve verimli yılları aşağı yukarı böyle geçiyor Ali’nin. Sınavlara hazırlanacağım diye çocukluğunu yaşayamıyor. Gelgelelim sınavlara hazırlanmak onu hayata hazırlamış da olmuyor.
Sorumuz şu: Ali neden mutsuz?
