Biliyomusun çok yolumuz var
Şimdi içinde ki o yılgınlığı çok iyi biliyorum.Sanki bı uyku gibi.Sanki bı kaç gün uyuman gerek.Aslında bian için herşeyin durması zamanın akmaması ve senin birşey yapmaman gerek gibi.Sana ayrılmış sorumluğu olmayan bir zaman dilimi.Bazen kimsenin yüzünü görmek istemiyorsun.Sesini duymak istemiyorsun.
İşin kötü tarafı karşımdaki yakınım olsa bile.Kimsenin hayatını bilmek ve duymak istemiyo gibiyim.Tam olarak kendimle baş başa ve sessiz anlar istiyorum.İnsanlar ,kalabalık yüzler kafamda boşu boşuna yer kapliyo ve bana bakan gözler istemiyo gibiyim.Konuşsam çok şey söylerim ama biliyorum ki dermanım kimsede değil.Ve bende kimsenin derdine derman olmak zorunda değilim.Aslinda böyle düşündüğüme seviniyorum.Belki bu sefer biraz bencil olmayı öğreniyorumdur.Ya da aradığım ilgiyi alakayı kendime verebileceğimi düşünüyorum.Kendime yetmek istiyorum.Hatta bunu öğrenene kadar kimseyi görmesem.
İyileşmem gerek.Ve birilerinin yardımlarıyla değil.Yine aynı şekilde yardım alıp düzelmiş gibi olmak istemiyorum.Aslinda biliyomusun ,ne olacaksa olsun diyorum galiba.Biliyorumki dertten kimse ölmez.Derde seni öldürecek gücü vermezsen sebepte olamaz.Aslinda bakarsan kendi içimde bı yolculuk yapmak istiyorum.Hicbirseye güvenmeden.Busefer üzüldüğüm ne varsa çıksın ve yok olsun diye geçiriyorum içimden .Arınma gibi.gerçek anlamda toparlanmak istiyorum.Ve kendimi kanıtlamak “herşeyi yapabilecek güctesin”.Buna inanırsam güçlü olacağımı biliyorum.Huzur ,mutluluk ,güç çok uzaklarda değil içimde.Onlari ayaklandirmak istiyorum.Ve şu bı avuç insana , sadece ben istersem benim hayatımda yeriniz olur bı ihtiyacım değilsiniz demek istiyorum.Ve birine ihtiyaç duymakla gerçekten onu sevip istemek arasindaki farki çözmek istiyorum.çünkü yanlış yaptığım kısım bu.Gercekten sevmek ne ?
