Sevgi temel bir ihtiyaçtır. Yemek gibi su gibi. Ve bir anne sevgisi ve bir baba sevgisi paha biçilemez kadar mükemmel bir duygudur.
Fakat ya sevgi aile içinde öğretilmezse?
O zaman biz de aile içinde öğrenmediğimiz bir sevgi ile büyür ve onu aktarırız. Dilerim ki öğrendiğimiz sevgi çeşidi doğru olanından olsun ve nesilden nesile yanlış bir sevgi büyümesin.
Ailesinden sevgi görmeyen bir çocuk kırıktır. Bazen de hırçındır. Kendini sevilmeye layık hissetmez. Onun için de ona sevgi gösteren insanlara koşulsuz inanırlar. Çünkü onlar o sevgiye muhtaçtır. Kaybetmek istemezler.
Sevgi diye algıladığımız duyguların yanlış şeyler olduğunu anlamanız için için doğru sevgiyi bilmemiz, tanımanız gerekir.
Anne babalar, çocuklarınızı sevin. Onlara gerçek sevgiyi tanıtın ki ileride ona zarar veren bir duyguya sevgi diye bağlanmasınlar.
Anne babalar, çocuklarınızı sevin ki onlar da çocuklarını sevsin.
Anne babalar, anne babalık sadece maddi ihtiyaçlarını karşılamak ile olmuyuyor. Eğer çocuğunuzun başını okşamayacaksanız ona istediğiniz şeyi alın sevgi kadar mutlu etmez.
Hırçın büyüyen çocuklar karşısında çoğunuz şikayetçi olsa da o çocuğun büyüdüğü ev sizin eviniz, o çocuğun ailesi sizsiniz. Küçük yaşta bu hırçınlığın sebebini sadece ona değil biraz da kendinize bağlamalısınız.
Lütfen çocuğunuza karşı narsist olmayın. Hatalı olduğunuz durumları kabullenin ve düzeltin.
