Yaklaşık 3-4 senedir günlük tutuyorum. Çok yakın bi arkadaşım söylemişti bana günlük tutmanın çok güzel olduğunu (hatta direk yazı yazmanın çok güzel olduğunu söylemişti de şimdi böyle değiştirsem bir şey olmaz). Onun gazıyla bi heves başladım yazmaya. Her gün olmasa da sık sık dolduruyordum günlüğümü. Tek olagelenleri de değil aklımdan geçen her türlü fikrimi barındırıyordu günlüğüm. Zaten bence günlük dediğimiz şey böyle olmalı ama buna başka bi yazımda değineyim şimdi sapmayayım çok konumdan. Neyse, baya baya zevk de alıyordum günlük yazmaktan. O zamanlar bir de yalnızdım genelde bu yüzden de bu kadar bağlandım kesin çok sevgili günlüğüme bir şeyler anlatmaya. Ancak bir gün çok büyük bi olay oldu ki ben aylardır günlükle ilgili gerçek zevki kaçırdığımın farkına vardım. Bu gerçek zevk eski günlüklerimi tekrar tekrar okumaktı sıkılmadan.
Günlük yazmanın ayrıca bir sürü de faydası var mutlu etmekten başka. Mesela sizi derdinizi anlatacak birilerine muhtaç bırakmıyor; her zaman dinliyor, hiç lafınızı bölmüyor, unuttuğunuz bir şey oluyor geri hatırlatıyor, mutsuzken eski mutlu günlerinizi okuyup enerji depoluyorsunuz, zamanında nasıl fikirlere sahip olduğunuza bakıp değişiminizi tam anlamıyla kavrıyorsunuz falan filan. Zaten pek vakit alıp sizi yoran bir şey de değil (aksine dinginliğe ulaştırabiliyor sizi ne yazdığınıza göre). Günde bi yatmadan 15-20 dakikanızı ayırsanız harika. Böyle böyle çok daha planlı programlı hale de gelirsiniz.
Demem o ki kesinlikle bi günlük tutun. Yazacak bir şeyim yok diyorsanız da yazacak bir şeyler yaratın kendinize. İki üç cümle bile olsa yazın. Hem çok eğlenceli hem de çok faydalı; tabii yanına bir de düzenli şekilde eskileri okuma alışkanlığını da koyarsanız bu eğlence ve fayda direk 2 katına!
