Bazen hayat sana kucağını açar şanslı hissedersin kendini ama bazen de yerle bir eder seni. Yeter artık dersin. Tam güzel bir şey olacağına inanırken bi bakarsın tam tersi olmuş. Tam kanatlanıp uçacakken hayat gelip alıverir kanatlarını, beklentilerinin boşa çıktığı o hisse tanıklık edersin yine. Ne siyahtır ne beyazdır hayatımız grilerin içinde kalmışız, griyi hiç sevmezken. En kötüsünü yaşadık sandığımız anda daha kötüsü gelir başımıza. Tutunduğumuz her dal kırılıverir. umutsuzluğun en dibini görürüz. Alışırız bi süre sonra, mutlu olmaya korkarız. Çünkü en dipteyken düştüğünü hissedemez insan. Yaşarken ölmek bu işte. Mutluluk duygusundan korkup acıya alışmak. Yolun sonunda tekrar olduğun yere geri döneceğini bilmek ve yola başlamamak. Acı büyütür falan derler ya hani yok öyle dünya acı hissizleştirir, acı tüm cesaretini alan şeydir. Adım atmana engel olan taştır. İnsanlara olan sevgini güvenini hayata dair beklentilerini umutlarını her şeyini alan şey. Hayata devam etmen için sevmen gerekir o duyguyu sevdikçe içindeki ateş daha da büyür. Yeni bir ateş söndürür içindeki yangını. Ya devam edip her düştüğünde daha da haz alırsın ya dipte olmayı tercih edersin. Ya daha çok bağlar hayata ya da hayattan koparır.
