Hayatta herkes bazen ikilemde kalır. Beyine yerleşen o kuşku karıncası sizi içten yer bitirir. Aslında her şey o kadar net ki. Karmaşık hale getiren kesinlikle biziz. Hani emin olamıyoruz. Hani bazen ben ne hissediyorum diyoruz, ben neye inanıyorum? Bu tarz kararsızlıklar muhtemelen b şıkkının gerçek cevap olduğunun göstergesi. Bu beni seviyor mu acaba, dediğiniz de muhtemelen sevmiyordur. Ben inanıyor muyum, diye sorguladığınızda bilin ki pek inanıyor değilsiniz. Peki ya iyi miyim? Hayır. Ya huzurlu? Mallesef. Ya inançlı? Yok. Bazı arada kalınmışlıklar aslında bizi kesin sonuca götürür. Çünkü bazı şeyler arada kalınmışlığı kabul etmez. Bu sevgi olur, inanç olur, korku olur. Tek seçeneği vardır bazı şeylerin. Acaba dediğin anda bilin ki o işte gerçek bir sorun vardır. Acabasızdır ve onun varlığını kabul etmez. Cevabın peşine koşmaya başlarsınız ve asla cevaplardan emin olamazsınız. Çünkü kendinize verdiğiniz cevap muhtemelen duymayı istediğiniz cevaptır. Kendinize karşı ne kadar dürüst olabilirsiniz ki? Canınız acımasın veya kafanızda kurduğunuz düzeneğin bozulmaması adına sığınırsınız o ütopik dünyaya. Mış gibi yapmaya devam edersiniz taa ki tüketene kadar. Bazı şeyler arada kalınmışlığı kabul etmez. Örneğin birini sevdiğinizi düşünüyorsunuz ama emin olamıyorsunuz. Düşünmeye başladığınız an anlayın ki pek de sevmiyorsunuz. Sevseydiniz zaten ‘Acaba’ ya yer vermezdiniz. Belki de birinin samimiyetinden kuşku duyuyorsunuz. Eğer o kişi gerçek anlamda size samimi olsaydı bunu öylesine hissettirdi ki ‘Acaba’ yerin dibine geçerdi.
Acaba? |İkilemde kalma|
