Kesildikçe yenisi çıkıyor kanatlarımın, uçmaya karar verdikçe bir daha kesiliyorlar! Tam umudumu kaybedince bir daha ait oldukları yere geri dönüyorlar. Ve böylece aptal bir döngünün içinde buluyorum kendimi. Aptalca ama vazgeçemediğim, uçmak uğruna bir daha o acıları çekmeyi göze alabildiğim bir döngü…
Belki de vazgeçme fikri zor geliyordur bana, belki de gerçekleşme ihtimali vazgeçmeme engel oluyordur. Vazgeçip büyük bir pişmanlık yaşamaktansa aynı acıları sürekli yaşama fikri daha kolay geliyordur belki de! Bilemiyorum…
Cezalandırılıyorumdur, işlediğim büyük bir günahın bedelidir bu! Böyle düşündükçe ufacık bir sızı hissediyorum kalbimde, aklımı kurcalayan bir sürü soruyla baş başa kalıyorum. Ya değilse! Ya sırf uçabilmek için ödemem gereken küçük bir bedelse bu! Tüm bu yaşanılanlara katlandıktan sonra, büyük bir sabırla bekledikten sonra ya istediğimi elde edebileceksem! Ve böylelikle tekrardan aptal bir döngünün içinde kapana kısılıyorum acizce, kurtulmayı beklercesine…
Sevgili okur, biz bu umut kanatlarıyla doğuyoruz. Kesilselerde, kanatlarımızdaki tüyler teker teker dökülsede her daim yenileri var oluyor, yeni umutlarla tekrar ve tekrar ayağa kalkıyoruz. Her daim ayakta olmamız, düşsek bile kalkmamız dileğiyle!
