İnsanlar…Bizler…1 milyar yıl önce toz tanesi kadar değilken,1 milyar sonra yine toz tanesi olmayacak olan bizler…Bu tozlar her zaman geçerli değildir yalnız,bu tozu kalıcı hale getirebilmek bizim elimizde.Nasıl mı?
Nedir bizim derdimiz?Ya da ne olmalıdır?Parmak izi gibi farklıdır aslında bu soru.Ancak fikrimce,o toz tanesini kalıcı hale getiren ”iz”lerdir.Belki adınızla,belki yaptıklarınızla,hayatınızla,hikayenizle,dokunuşlarınızla…
İlla bilimsel bir şey değildir bu dediğim.Bir insana dokunabilmek,belki bir alışkanlığı kazandırmak,hayatına dokunmak,yön vermek.Bunun kadar güzel bir şey var mıdır?Elbet bir gün herkes bir yerlerden gidecek.Bıraktığınız şeyler onlara öğrettikleriniz olacak.İnsan insanı unutur fakat ne hissettirdiğini,ne öğrettiğini unutmaz.Bedenen gitmiş olacaksınız.Ruha dokunuşu,bedenden çok fazla kalıcıdır.Öyle değil midir zaten.Görünmeyen şeyler her daim daha güçlüdür.
Bakın,seneler önce böyle birisi gelmiş geçmiş,şunları bırakmış dedirtebilmek,bunu daha kolay yapabiliyorum seneler önce gelip geçen bu insan sayesinde dedirtebilmek,ilham kaynağı olabilmek.Güzel hatırlanmak,gittiğinizde dahi gülen gözlerle hatırlanmak…İnanın bu insanlara bahşedeceğiniz en büyük hediyedir.En güzel nimettir.
Tozlarınız ‘kalıcı’ olsun!
