Bugün sabah öyle bir uyandım ki; kendimi çekecek halim bile yok… Öyle ki mümkün olduğunca kendimle bile muhatap olmak istemiyorum… Kimsenin kaprisini, tiribini çekecek halde değilim… Hani insan olur ya bir umutsuz, bir mutsuz, her şeyden vazgeçmiş, kimseyi gözü görmeyen, bende o haldeyim işte bugün… aslında şu pandemi döneminde iyi bile idare ettim diye düşünüyorum… Biz alışkın değiliz öyle evlere kapanmaya, öyle kendi haline kalmaya… Biz severiz içli dışlı olmayı, derdimizi anlatmayı hatta sevdiğimiz insanlara sarılmayı o yüzden ki; bize çok dokundu bu Covid illeti… Biraz kendi halime kalmak iyi olur belki, böyle durumlarda ama olmuyor ne zaman kendi halime kalmak istesem hep bir şey çıkıyor, bir koşuşturma oluşuyor etrafımda… Belki normal ilerleyen bir zaman dilimi ama bana dokunuyor işte her şey gözüme batıyor…
Dedim ya arada olur bu bana… 1-2 gün demez geçer sonra… E yani geçmek zorunda evde 2 tane bebe var, ilgi alaka bekleyen… Geçenlerde farkettim (çoğu anne gibi), o bebeler dünyaya geldiğinden beri hasta olduğumda bile yatıp dinlenebildiğimi hatırlamıyorum. Yanlış anlaşılmasın zorunluluktan değil bu durum sevgiden, insan koşulsuz sevince hastalık filan umurunda olmuyor… Zaten göz açıp kapayıncaya kadar geçiyor zaman… Hiç bir anlarını kaçırmak istemiyorsun…( bu şekilde uyandığın sabahlar da bile) bu bunalım hallerinden bile; onlar sayesinde çıktığım çok olmuştur… Minnaklarıma bir sarılmam, kokularını içime bir defa çekmem yetmiştir çoğu zaman…Bu sefer de öyle olacağına inanıyorum… Sabah görmedim bebelerimi, ben evden çıkarken uyuyorlardı, işten çıktığımda bir deneme yapacağım bakalım, gayet etkili olacağına inanıyorum…
Siz bakmayın benim bu halime toparlarım ben hemen… Hayat bana öyle şeyler öğretti ki, mesela; büyük konuşmayacaksın, ” Ben asla…” diye cümlelere başlamayacaksın… Kimsenin acısına gülüp geçmeyeceksin… ”Banane beni ilgilendirmez” hayatta demeyeceksin… Kınamayacaksın… Sonra bir bakmışsın hepsi başına gelmiş… Bu hayatta en kıymet verdiğin, en sevdiğin, ”asla yapmaz” dediğin sana en büyük kötülüğü yapmış… Kimseden bir şey bekleyecek halin kalır mı? Kalmaz… Ondan sonra, kimseden bir şey beklemezsin. Hatta insanları sevmekten vazgeçersin… Tekrar inanmak, güvenmek çok zordur artık… Düşersin ama daha güçlü ayağa kalkarsın…Belki de eskisi gibi olmaması daha iyidir… Artık kimseye canını acıtma imkanı vermiyorsundur ve kendini daha güçlü hissediyorsundur… Ama insanız dimi sevmek ve sevilmek isteriz, ilk fırsatta da canımızı acıtması için birine kendimizi kurban ederiz…
Vazgeçmem sandığım insanlardan bir bakmışsın vazgeçmişsin…Unutamam dediklerin bile çoktan mazi olmuş… O zaman ki aklımla bunu bunu yaşayacaksın deselerdi. Yok asla derdim.(asla asla demiyoruz) Aslında bu yaşadıklarımız olmasa, o hataları yapmasak, o insanları tanımasak şimdiki biz olamazdık…Şimdi iyi ki olmuş diyorum…
Beni her şeye rağmen yeni bir güne uyandırdığın için teşekkür ederim Allah’ım…Sana minnettarım…
