Kendi Gerçekliğinin Gücü

Bir ideal uğruna ne kadar acı çekersen onu o kadar hak etmiş mi olursun? Yoksa kolay yoldan harekete geçip ona ulaşmak mı daha etik olan? Bir hayali düşleyip onun peşinde sürüklenirken rastlanılan şeyler bir basamaksa, her merdiven aynı uzunlukta mıdır tüm çabalayanlara? Her imkan sunulduğu kişilerin ellerine mahkumken imkansızlık içinde yüzenlerin kıyıya varmaları ne kadar sürer? Tüm bu sorulara cevap ararken farkına vardığım bir şey var. İdealler ve hayaller ait olduğu kişinin ruhunda yaşar. Bir başkası onlara bedenen sahipken hayal olarak kalan her şey ruhların şekillendirdiği o dünyada gerçektir. Zaman, onları bu dünyaya taşımakla yükümlüdür. İçinde yaşattığın tüm istekler gün yüzüne çıkmayı bekleyen gerçekliklerdir. Hayal dediğime bakmayın, her biri gerçek olandan ortaya çıkmıştır: Onları düşleyen kişiden. Şimdi diyeceksiniz ki en absürt hayaller bile mi? Evet. Yalnızca taşıdıkları gerçekliğin boyutu farklıdır. Bazısı çok yakındır bazısı daha uzak. Bazısı gittikçe yakınlaşır gerçeğe bazısı iyice imkansızlaşır. Bu ölçütler ise zamana ve onlara gerçekliğini atfeden kurucularına bağlıdır. İnsan hayal kurar. Hayat insana bu gücü vermiştir. Hayaller ise gerçek olmak ister insanla kavuşmak için. Hepsinin ötesinde engeller vardır. Gerçeği kendi lehine çevirmek isterler. Bu bazen acı dolu bir savaş bazense kolay elde edilmiş bir zaferdir. İşte fark burada, engel ve hayal ikilisinde başlar. Fakat aslında engelin hayalle hiçbir alakası yoktur. Bu savaşta engelin karşısında hayal değil insan durur. Engel bir gerçektir oysa hayal sadece bir parça gerçeklik taşır. Tamamen gerçek olmayan bir şeyin karşısında tüm gerçekliğiyle duran engel savunmasızdır. Görünmeyen bir şeyle savaşmak kör olmakla eşdeğerdir. İnsan hayalini engele karşı ne kadar saklı tutarsa onu aşmayı ancak bu yolla başarır. Hayalini ta ki engelleri bir bir atlayana dek unut. Önün açıldığında o hayal tastamam halde sana gerçek olduğunu göstermek için karşına çıkacak. O zaman tüm engelleri neden aştığını hatırlayacaksın.